Vera Pavlova

Dezelfde neiging om een brug te slaan tussen zwart en wit klinkt door in de titels van haar dichtbundels: Hemels dier, Wereldwij, Het intieme dagboek van een studiebol, Wijze stommelinge, – maar grijs worden Pavlova’s teksten nergens.

Zij beheerst alle registers van het Russisch en zet moeiteloos originele buiten- en binnenrijmen in om haar levende, veranderende, immer verrassende boodschap over te brengen, meestal in zeer compacte vorm, op papier, op toneel of middels nieuwe media zoals sms.

Pavlova’s voordracht is niet zangerig, zoals we van Brodsky gewend zijn, maar doet eerder denken aan de beheerste uitspraak van Tsvetajeva en Rachmaninovs uitvoering van zijn eigen composities, waarbij hij de meest gevoelige passages zo nuchter mogelijk bracht.

Pavlova mijdt publiciteit. Om met haar eigen woorden te spreken:

Tot een interview zal ik me nooit verlagen,
al sla je me do.
Interviewen gaat mijn krachten te boven, –
al ti je me op.
Immers, niemand komt met mijn eigen vragen –
’t is nu eenmaal zo.
En ik heb één vraag voor die niemand over,
maar die kost me de kop.

Ze heeft ook geen publiciteit nodig: haar optredens trekken volle zalen en onder haar fans bevinden zich zowel onervaren lezers als prominente letterkundigen. De omstreden conceptuele schrijver Vladimir Sorokin zei: “Ik heb het idee dat zij vandaag haar gelijke niet kent, en ik denk dat zij reeds deel is geworden van de Russische poëzie en dus niet meer aan zichzelf toebehoort”.
Vera Pavlova was te gast op het 40e Poetry International Festival in 2009. Deze tekst werd ter gelegenheid van dat optreden geschreven.