Lennart Sjögren

Het feit dat Sjögren het landleven uit de praktijk kent, klinkt misschien als een overbekend Dichter - und Bauer motief, een romantisch cliché voor de zogenaamde Zweedse natuurdichter, maar niets is minder het geval. Karel van het Reve merkte al eens op dat de boer geen oog heeft voor landelijk schoon. Sjögren bekijkt de natuur die hem omringt, de akkers, de dieren, de zee, met een koel en soms zelfs wreed oog. In de natuur, zoals Sjögren die schetst, is geen plaats voor romantiek, het is een wereld van eten en gegeten worden, een wereld die onverschillig staat tegenover de menselijke natuur en moraal.
In een artikel in het Zweedse literaire tijdschrift BLM uit 1978 geeft hij een duidelijk beeld van de visie van waaruit hij zijn poëzie schrijft.
‘De absolute onverschilligheid voor het individu dat de biologische kringloop kenmerkt kan niet worden geëlimineerd, vanuit dat gezichtspunt wordt de natuur aldus meer een gruwelkabinet dan een harmonisch organisme. Er bestaat in het populaire ecologische denken een tendens om deze voor de afzonderlijke existentie destructieve samenhang te verdonkeremanen, om alleen de mens aan te wijzen als vernietiger van de natuur, daarbij vergetend dat de natuur al lang voor de komst van de mens verantwoordelijk was voor enorme catastrofes en dat deze grote cyclus geheel buiten onze begrippen over goed en kwaad staat.’

In een recent interview noemt hij zich een darwinist. De mens neemt in het poëtisch universum van Lennart Sjögren dan ook een bescheiden plaats in. Net als de Franse dichter Francis Ponge meent hij dat ‘de zwijgende wereld onze enige toeverlaat is’ en probeert hij die zwijgende wereld  van bomen, dieren, stenen en mineralen in zijn gedichten zo dicht mogelijk te naderen vanuit de overtuiging dat ook zij over een taal beschikt; een taal die niet de onze is en die alleen maar kan worden aangestipt met onze woorden en in situaties die Sjögren aanduidt met woorden als ‘drempel’ en ‘grens’. Het paradoxale van die onderneming geeft aan zijn gedichten hun bijna halsstarrige onverzettelijkheid. Dit spreken in de richting van het zwijgen, deze poging om met taal de wereld van het taalloze te definiëren, met het daaraan verbonden, altijd op de loer liggende échec wordt door Sjögren hardnekkig en nuchter nu al ruim twintig bundels lang volgehouden.
Lennart Sjögren was te gast op het 38e Poetry International Festival in 2007. Deze tekst werd ter gelegenheid van dat optreden geschreven.

Beknopte bibliografie
Dikter ur landet (1969)
Köttets hus (1971)
Havet (1974)
Stockholms central (1980)
Dagen före plöjarens kväll (1984)
Deras ögon (1994)
Sent, tidigt. (2001)
Dikter 1982-2004 ett urval (2004)