THINGS

It was best on the border near daybreak
the one that grows visible after the wolf-hour
when with clear eyes things were able to observe us.

Things are not human beings
nor creatures either
but they dwell like us in their closed shells
and when they’re smashed to pieces there’s a crunch
of broken bones.

Don’t ask me where they come from
or what their special purpose is
– but on the border of daybreak just now
I heard them bark like happy dogs
when the scent becomes clear.

DINGEN

Het best was het op de grens van de dageraad
zichtbaar na het uur van de wolf
waarin dingen ons met heldere blik konden gadeslaan.

Dingen zijn nauwelijks mensen
noch dieren
maar zij wonen zoals wij in hun gesloten schaal
en wanneer zij kapot worden geslagen hoor je
een gekraak van brekend gebeente.

Vraag mij niet naar hun ontstaan
noch naar hun uiteindelijke bestemming
– maar zonet op de grens van de dageraad
hoorde ik ze blaffen als opgewekte honden
die het spoor hebben ontdekt.

TINGEN

Bäst var det vid gränsen nära gryningen
den som blir synlig efter vargtimmen
då med klara ögon kunde tingen iaktta oss.

Tingen är ju knappast människor
inte heller djur
men de bor som vi i sina slutna skal
och när de slås sönder hörs ett krasande
av bräckta ben.

Fråga mig inte om deras uppkomst
eller särskilda bestämmelse
– men nyss vid gryningsgränsen
hörde jag dem skälla som glada hundar
när vittringen blir tydlig.