Hédi Kaddour

Kaddour debuteerde in 1987 bij Ipomée met Le chardon mauve. Twee jaar later brak hij door met zijn eerste bundel voor Gallimard, La fin des vendanges, die bijzonder lovende kritieken kreeg. In datzelfde jaar publiceerde hij een bundel Wallace Stevens-vertalingen, en met enige regelmaat begon hij bijdragen te leveren aan de Nouvelle Revue Française, zowel gedichten als essays. Van die laatste verscheen in 1994 een selectie onder de titel L’Émotion impossible (de titel is een hommage aan Joseph Brodsky).
 
De interesse van Kaddour, in het dagelijks leven universitair docent Franse literatuur, gaat vooral uit naar dichters in de grote Europese traditie die een eigen manier hebben gevonden om het “eenheidslied van de nachtegaal tot zwijgen te brengen door de plaats van de dichter te verlaten” – de plaats van de dichter, dat wil zeggen het subjectieve ik als oorsprong, doel en zin van de poëzie. Wat overblijft is een lyriek van de lege stoel, en Kaddours derde dichtbundel heet dan ook niet toevallig La chaise vide. Daarna volgden nog twee bundels, de laatste in het jaar 2000.          
 
Inmiddels is Kaddour vooral als prozaschrijver actief. Voor zijn roman Waltenberg (2005) kreeg hij de Prix Goncourt du Premier Roman. Bibliografie
 
Poëzie
 
Le chardon mauve, Ipomée, Moulins, 1987 (gedichten)
La fin des vendanges, Gallimard, Parijs, 1989 (gedichten)
La chaise vide, Obsidiane, Sens, 1992 (gedichten)
Jamais une ombre simple, Gallimard, Parijs, 1994 (gedichten)
Passage au Luxembourg, Gallimard, Parijs, 2000 (gedichten)
 
Romans
 
Waltenberg, Gallimard, Parijs, 2005 (roman)
Savoir-vivre, Gallimard, Parijs, 2010 (roman)

Ander proza
 
Aborder la poésie, Seuil, Parijs, 1997 (leerboek)
L’Émotion impossible, Le Temps qu’il fait, Cognac, 1994 (essays)
Les pierres qui montent: Notes et croquis de l’année 2008, Gallimard, Parijs, 2010 (dagboek)