THE FAIR

We came back from the pine woods
And greeted, as we passed, the cook
Who had retired early: his daughter died
In a motorcycle crash; now he raised dogs,
Airedales, reddish and affectionate.
A few gardens farther on, it was
Time for coffee and shortbread cookies
In a living-room where portraits brought back
Stalingrad, then the Aurès mountains.
The woman’s voice declared she had never
Liked wars, or the people who made her eat
Under the table when she was still a child.
On the ceramic of the coffee cups
A couple ambled towards a county fair.

HET FEEST

Op de terugweg van het dennenbos
Groetten we de vroeggepensioneerde
Kok: zijn dochter was verongelukt
Op de motor en hij fokte honden
Van het airedaleras, rossig en aanhankelijk.
Een paar tuinen verderop was het
Tijd voor koffie met zandkoekjes
In een salon waar de portretten
Aan Stalingrad en de Sahara-Atlas deden denken.
De stem van de dame zei nooit te hebben
Gehouden van oorlog en van de mensen die haar
Als kind onder de tafel dwongen te eten.
Op het aardewerk van de mokken
Liep een stel naar een kermis toe.

LA FÊTE

On revenait du bois de pins
En saluant au passage le cuisinier
Tôt retraité : sa fille était morte
À moto et il élevait des chiens
De race airedale, affectueux et roux.
Quelques jardins plus loin, c’était
L’heure du café accompagné de sablés
Dans un salon où les portraits
Rappelaient Stalingrad puis les Aurès.
La voix de la dame disait n’avoir jamais
Aimé la guerre ni ceux qui l’obligeaient,
Encore enfant, à manger sous la table.
Sur la faïence des grandes tasses,
Un couple marchait vers une fête foraine.