Els Moors

In Moors’ debuut Er hangt een hoge lucht boven ons, is een hoogst eigenaardig ik aan het woord dat zich voortdurend verbaast over de hoogst eigenaardige wereld. Belangrijk in die wereld zijn mannen, mannen die komen en gaan. In ‘de witte fuckende konijnen’, de centraal geplaatste cyclus, toont Moors overtuigend dat de drift overal en allesverterend is, toont zij het beest in de mens. Men zou kunnen zeggen dat de bundel een hoog Sex and the City-gehalte heeft, maar eigenlijk is die vergelijking misplaatst. Moors’ humor is immers erg bitter en niet van het one liner-type. Niet zelden schuilt die humor in het absurdistische van de situatie of in het ontwrichte(nde) van de waarneming. Kleine, alledaagse taferelen worden met het oog uit elkaar gehaald en weer in elkaar geschroefd. Steeds heerst er dreiging.

Wordt hier een tuinfeest gehouden en een cake aangesneden, dan lijkt dat laatste in wezen even gewelddadig als de douche-scène in Psycho. Een sfeer van geweld domineert ook het gedicht waarin een gehandicapte stadsduif ‘uit haar lijden wordt verlost’ terwijl de hoofdfiguur het lijden kronkelend van genot opzoekt. In ‘het water is het voorbijdrijvende water’ regeren de eenzaamheid en paranoia. De hoofdpersoon kan alleen maar kijken naar de (wellicht bedrieglijke schoonheid van de) façades die ze voorbijdrijft. Achter de gevels -die zelfs haar stem zullen terugkaatsen en die de medemensen verbergen, de medemensen die een complot lijken te hebben gesmeed om haar het noorden te doen kwijtraken- kan ze niet komen. Een zekere vorm van huiselijkheid en geluk bereikt de protagoniste wel in het slotgedicht. Haar thuiskomst lijkt een opluchting. Maar terwijl in de slotverzen het noodzakelijke van de Ander wordt bevestigd, schijnt het vanzelfsprekend dat die ander weg zal gaan.

Deze wat sadomasochistisch getinte gedichten hebben iets van (expressionistische) schilderijen. Al oogt het soms zo springerig, Moors’ werk getuigt van een sterk gevoel voor compositie, en dat zowel op het inhoudelijke als op het formele vlak. Opvallend zijn, bijvoorbeeld, het voortdurende spel van dynamiek en stasis én het voortdurende spel van horizontaliteit en verticaliteit. Die verticaliteit zit al in de titel, waarin een ‘hoge lucht’ (Mogen we denken aan een diepblauwe lucht? De rookkolom uit het bijbelverhaal Exodus? Een windhoos?) dreigend boven ons hangt. Ongetwijfeld hebben dit sterke gevoel voor compositie en het in alle opzichten uitdagende karakter van de verzen er mede voor gezorgd dat sommige van deze gedichten nu al beschouwd worden als klassiekers van de 21ste eeuw en Els Moors als één van de coming ladies van de Vlaamse poëzie.

In 2008 debuteerde Moors als prozaschrijver met Het Verlangen naar een eiland, een roman over liefde, seks en de hunkering naar de ander. Bibliografie

Poëzie
Er hangt een hoge lucht boven ons, Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 2006
Liederen van een kapseizend paard, Nieuw Amsterdam/het balanseer, Amsterdam, 2014

Proza
Het verlangen naar een eiland (Longing For An Island), Nieuw Amsterdam, Amsterdam, 2008

Prijzen
C. Buddingh’-prize (nominatie, 2007)
Herman de Coninck debuutprijs (2007)
Herman de Coninckprijs (nominatie, 2015)

Links
Interview with Els Moors
Acteur Matthias Schoenaerst leest Els Moors' poetry
{a href="http://www.nieuwamsterdam.nl" title="Nieuw Amsterdam, uitgever van Els Moors