people as weary as machines

people as weary as machines
yawn so wide they weep
from sleepiness you tumble in

the way I keep needing to take a step
in the snow caught in a caravan
beneath tall moss-green trees

and in meltwater
a deep spirit needs a great deal of earth
just like a well

if I keep what I have
between my thighs I follow
the tracks of my tears

and the dust on my cheeks
I grab him hungrily
by the buttocks I possess

the seed already in my thoughts
I stay standing

mensen vermoeid als machines

mensen vermoeid als machines
gapen zo wijd tot ze janken
van de slaap je valt erin

zoals ik steeds een stap moet zetten
in de sneeuw gevangen in een karavaan
onder hoge mosgroene bomen

en in gesmolten water
een diepe geest vergt net als een put
veel scheppen aarde

bewaar ik wat ik heb
tussen mijn liezen volg ik
de sporen van mijn tranen

en het stof dat op mijn wangen ligt
grijp ik hem hongerig
bij de billen heb ik het zaad

in gedachten bij me
blijf ik op de been