THIRD ELEGY

DERDE ELEGIE

Het uurwerk is een fictie, beste Zuster,
maar we leven erin,
Zuster, zijn wijzers zijn als onze armen,

en de fictie is zo echt
als een roos in het vijlsel
en jij zal onthouden, beste Zuster,

dat elk van ons de som is
van de twee voorafgaande getallen
in de gelukbrengende reeksen

en dat deze steeds groeiende
lichtgevende en meer dan perfecte
spiraal ons zal opslokken

zo zei – was het Zoroaster –
van een verre klif
zijn spinnenwijzers uitgestrekt

als op een doodskopklok.
En het is daar
tussen de spanne van die wijzers

dat we ons herinneren
wat we niet waren.
We waren niet wat we dachten

te zijn en te worden
niet de architecten van het verlangen
niet de dieven van de vlammen

noch tuinmannen of loodgieters
noch staalarbeiders,
alleen maar de beschilderde poppen

van parallelle levens, alleen maar
de ongenode gasten – geesten –
op het bedelaarsbanket.

Elegie voor wie of wat?
We zagen de schuimende vloed
tijd samenbrengen

en het betekende niets
voor ons toen
of hooguit iets overbodigs

dat niet vrijuit kon gezegd worden,
een wonde van door zout vergald water
en een verstikkende

mondvol zand,
doof zijnde voor de soort maatregelen
die ons bij elkaar brengen.

THIRD ELEGY

The clock is a fiction, dear Sister,
yet we live within it,
Sister, its arms are ours,

and the fiction is as real
as a rose in the steel dust
and you will recall, dear Sister,

that each of us is the sum
of the two preceding numbers
in the talismanic series

and that this ever expanding,
radiant and more than perfect
spiral will swallow us

so said – was it Zoroaster –
from a distant cliff
his spider-arms outstretched

on the face of a death’s-head clock.
And it is there
within the span of those arms

that we recall
what we were not.
We were not what we thought

to be and to become
not the architects of desire
not the thieves of fire

nor gardeners nor plumbers
nor workers in steel,
only the painted puppets

of parallel lives, only
the uninvited guests – ghosts –
at the beggars’ banquet.

Elegy for whom or for what?
We watched the frothing tide
gather time in

and it meant nothing
at all to us then
or at most some spare thing

that could not be freely said,
a wound of salt-laced water
and a gasping

mouthful of sand,
while deaf to those measures
which draw us together.