SECOND ELEGY

TWEEDE ELEGIE

Zuster, is het geen tijd
dat we leren spreken

nu de helse machines
het ademende woord gevangennamen?

Nu drones de lucht vullen
boven Santiago de Chuco,

Central Park en Unter den Linden?
Is het uiteindelijk te laat

in deze welkome winterregen
om de zingende brug over te steken

naar de plek waar herinneringen
van de toekomst buigen

als cipressentakken
onder aloude sneeuw? Waar

de pestjaren wegsmelten
en de schrille stemmen van kinderen

uit de mist knallen
met niets te bezingen dan

leed en lof, als waren
zij één en hetzelfde

zoals twee lichamen
in een laatste omhelzing?

En de cipressen,
die dienaars van rouw,

hoe komt het dat wij ze toejuichen
in hun gratie?

SECOND ELEGY

Sister, is it not time
for us to learn to speak

now that the infernal machines
have captured the breathing word?

Now that drones fill the sky
over Santiago de Chuco,

Central Park and Unter den Linden?
Is it finally too late

in this welcome winter rain
to cross the singing bridge

to that place where
memories of the future

bend like cypress limbs
under ancient snow? Where

the plague years melt away
and the shrill voices of children

explode from the mist
with nothing but pain

and praise to sing,
as if one and the same,

like two bodies joined
in a last embrace?

And these cypresses,
ministers of mourning,

how is it we applaud them
in their grace?