we live in a country

we live in a country
drunk on war and violence
Medellin will sink into sadness
as soon as you’ve left we’ll stay there
waiting for the light simply
to thank you for having come
. . .
thank you for coming to be here with us
desplazados who have fled our villages
our past our present laid waste
what future for our children here in La Cruz
it’s our soul they’ve torn out
back there with our lands
. . .
sporadic gunfire from the mountain in front of us
tranquilla a woman says to me
on the path back
the fighting is far away
under the slow spirals
of black hawks
a bottle of Chilean wine
passes from hand to hand
. . .
I don’t know anything about this country you say
you can live comfortably in Pennsylvania
and know nothing about the rest of the world
tell me about it you say your voice poised
like an interrupted caress
. . .
a bomb went off in the middle of the night
right next to our hotel in Bogotá
that opened my eyes you say
since then I’ve tried to understand
. . .
libertad cries the crowd standing as one
after a poem is read
in the Carlos-Vieco auditorium
LIBERTAD

we live in a country

we leven in een land
dat dronken is van geweld en oorlog
Medellín zal in droefheid verzinken
zodra jullie weg zijn wij blijven hier
om op het licht te wachten jullie eenvoudig
te bedanken voor je komst
. . .
bedankt dat je gekomen bent bij ons
desplazados sinds we onze dorpen ontvlucht zijn
welke toekomst wacht onze kinderen hier in La Cruz
nu ons verleden en heden verwoest zijn
het is onze ziel die ze ons daarginds
samen met ons land hebben ontrukt
. . .
sporadische schoten in het gebergte
tranquilla zegt een vrouw tegen me
op het pad terug
de gevechten zijn hier ver vandaan
onder de trage spiralen
van zwarte roofvogels
gaat een fles Chileense wijn
van hand tot hand
. . .
ik weet niets van dit land zeg je
in Pennsylvania leid je een rustig leven
zonder iets van de rest van de wereld te weten
vertel zeg je je stem is
als een onvoltooide streling
. . .
er is ’s nachts een bom ontploft
vlak bij ons hotel in Bogotá
dat heeft me de ogen geopend zeg je
sindsdien probeer ik te begrijpen
. . .
libertad schreeuwt de menigte staande
na de voordracht van een gedicht
in het Carlos-Vieco-theater
LIBERTAD

nous vivons dans un pays
ivre de violence et de guerre
Medellin sombrera dans la tristesse
dès votre départ nous resterons là
à attendre la lumière simplement
vous remercier d’être venus
. . .
merci d’être venus parmi nous
desplazados ayant fui nos villages
notre passé notre présent saccagés
quel avenir pour nos enfants ici à La Cruz
c’est notre âme qu’on nous a arrachée
là-bas avec notre terre
. . .
tirs sporadiques dans la montagne en face
tranquilla me dit une femme
sur le sentier du retour
les combats sont éloignés
sous les lentes spirales
des rapaces noirs
une bouteille de vin du Chili
circule de main en main
. . .
je ne sais rien de ce pays dis-tu
en Pennsylvanie on peut vivre tranquille
sans rien savoir du reste du monde
explique-moi dis-tu ta voix posée
telle une caresse laissée en suspens
. . .
une bombe a explosé en pleine nuit
tout près de notre hôtel à Bogotá
cela m’a ouvert les yeux dis-tu
depuis j’ai cherché à comprendre
. . .
libertad hurle la foule debout
après la lecture d’un poème
dans l’amphithéâtre Carlos-Vieco
LIBERTAD