cove of Durban seaport

cove of Durban seaport
where the lights of the city are dancing
the trees’ silence within eternal summer the ocean’s silence
from which a new day is hoisted each morning
silence on the lawns where gray birds graze
silence of the poet his arm slashed by a rusty blade
parodies of masks turned toward the silent sky
citizens drunk on beer as soon as night’s curtain
falls each one barricaded in silence
because too many words remain unsayable
those words that Sandile shrieked on stage and elsewhere
the way the rusty blade shrieked through the poet’s arm

shacks on the outskirts abandoned villages within
women in flowered dresses waiting for the improbable
curious little monkeys by the roadsides
a stop beneath the heady marula the liquor tree
all at once I speak of a voyage to the heart of another desert

cove of Durban seaport

inham van de haven van Durban
waar de lichten van de stad dansen
stilte van de bomen in de eeuwige zomer stilte van de oceaan
waar elke ochtend een nieuwe dag wordt gehesen
stilte over de gazons waar grijze vogels grazen
stilte van de dichter de arm gekerfd door het roestige lemmet
parodieën van maskers die zich naar de stilte van de hemel keren
stedelingen dronken van bier zodra het doek van de nacht
is gevallen elk in zijn stilte verschanst
omdat te veel woorden onuitspreekbaar blijven
de woorden die Sandile op het podium en elders zal schreeuwen
zoals het roestige lemmet schreeuwde in de arm van de dichter

krotten in de buitenwijken verlaten dorpen van het binnenland
vrouwen in gebloemde jurken wachten op het onwaarschijnlijke
kleine nieuwsgierige apen langs de kant van de weg
rustpauze onder de bedwelmende marula de likeurboom
opeens heb ik het over een reis naar het hart van een andere woestijn

anse du port de Durban
où dansent les lueurs de la ville
silence des arbres dans l’éternel été silence de l’océan
d’où chaque matin se hisse un jour nouveau
silence sur les pelouses où paissent des oiseaux gris
silence du poète bras tailladé par la lame rouillée
parodies de masques tournés vers le silence du ciel
citadins ivres de bière dès que tombe le rideau
de la nuit chacun barricadé dans son silence
parce que trop de mots demeurent imprononçables
ces mots que hurlera Sandile sur scène et ailleurs
comme la lame rouillée hurla dans le bras du poète

baraques à la périphérie villages abandonnés de l’intérieur
femmes en robes fleuries dans l’attente de l’improbable
petits singes curieux sur le bord des routes
halte sous l’enivrant marula l’arbre à liqueur
soudain je parle d’un voyage au coeur d’un autre désert