5

The minuscule black claws and the brown fur. 
The white incisors are open, they are becoming 
red, gently. Behind, on its neck, the hairs stuck 
together with small patches of blood have gone 
rigid like barbs. I imagine the knife entering the 
neck, then the eyes. The knife moves up and 
down like the white line of surf in the thick 
darkness of the night. In my hands the little 
body bends. Bruno bends, falls.

In the night the stars bend like the daisies and
the flecks of blood on the brown fur. The stalks 
of the daisies scream as they bend. The death 
blow and its almost weightless body bent 
double. The gauze of white snow on the 
mountains goes slightly red like the teeth 
under the tiny nose.

The teeth of hundreds of Susanas go slightly red 
beneath their lips, beneath the mouth of the night.

Ah, the sea, the sea beneath the night.

5

De piepkleine zwarte klauwtjes en de bruine vacht. 
De witte geopende snijtanden kleuren zachtjesaan
rood. Meer naar achteren, op zijn nek, zijn de 
haren, kleverig van kleine vlekjes bloed, hard
geworden als vlooien. In mijn gedachten glijdt 
het mes de nek in, dan de ogen. Het mes gaat
omhoog en omlaag als de witte lijn van de
branding in de inktzwarte nacht. In de handen klapt
het kleine lichaam dubbel. Bruno klapt dubbel, valt.

De sterren in de nacht klappen dubbel zoals de
margrieten en de bloedspatten op de bruine
vacht. De stelen van de margrieten krijsen als ze 
dubbelklappen. De nekslag en zijn bijna gewichtloze 
lichaam dat dubbelklapt. Het gaas van de witte sneeuw
van de bergen kleurt lichtrood net als de
tanden onder het minuscule snuitje.

De tanden van honderden Susana’s kleuren lichtrood
onder haar lippen, onder de mond van de nacht. 

Oh de zee, de zee onder de nacht. 

5

Las minúsculas garras negras y el pelaje pardo. 
Los albos incisivos abiertos se van enrojeciendo 
suavemente. Más atrás, sobre el cuello, los pelos 
pegajosos de pequeñas manchitas de sangre se 
han rigidizado como púas. Imagino el cuchillo 
entrando en el cuello, luego en los ojos. El 
cuchillo sube y baja como la línea blanca de la 
rompiente en la noche cerrada. En las manos el 
pequeño cuerpo se dobla. Bruno se dobla, cae.

Las estrellas en la noche se doblan como las 
margaritas y las motas de sangre en el pelaje 
pardo. Los tallos de las margaritas chillan al 
doblarse. El culatazo y su cuerpo casi sin peso 
doblándose. La gasa de la nieve blanca de
las montañas se enrojece levemente igual que 
los dientes bajo el diminuto hocico.

Los dientes de cientos de Susana se enrojecen 
levemente bajo sus labios, bajo la boca de la noche.

Ah el mar, el mar bajo la noche.