Poetry International Poetry International
Poem

Moshe Dor

WE SHOULD GIVE THANKS

Now, after love, you and I relearn
the fundamental landscape, a naïve
painting that is nothing more
than it appears – railroad, pine grove, water tank,
the irrelevance of literature. Soon
the proper aesthetic distance will
assert itself and we’ll describe
those shivers and moans. Meanwhile
let us gaze out the window at the October
sunset, and the end of another
luminous day. We should give thanks
for small favors: here comes that old
engine driver, the moon, hauling her cargo
of stars across the vast prairie of sky.

Nu, na de liefde

Nu, na de liefde, bestuderen wij tweeën
Weer de hoofdpunten van het landschap, een
Naïef schilderij dat niet meer is dan wat het is –
Een spoorweg, een pijnboombosje, een water-
Toren en de onbeduidendheid van de literatuur.
Na een poos, als de nodige artistieke afstand
Is ontstaan, zullen we ons vast toeleggen op het documenteren
En ontcijferen van de rillingen, fluisteringen, zuchten
Terwijl we intussen uit het raam kijken
Naar een zonsondergang van midden oktober
Die weer een andere dag vol licht, zij het koud,
Afsluit. Me dunkt dat
We dankbaar moeten zijn voor kleine zegeningen:
Ziedaar de maan, die oude machinist,
Weer een colonne sterrenwagons langzaam
Over een gigantische hemelsteppe meevoeren.

עכשיו, אחר האהבה

עַכְשָׁיו, אַחַר הָאַהֲבָה, שְׁנֵינוּ
מְשַׁנְּנִים שֵׁנִית אֶת עִקְּרֵי הַנּוֹף, צִיּוּר
נָאִיבִי שֶׁאֵינוֹ יוֹתֵר מִמַּה שֶׁהוּא -
מְסִלַּת בַּרְזֶל, חֹרֶשׁ אֳרָנִים, מִגְדַּל
מַיִם וְאִי-חֲשִׁיבוּתָהּ שֶׁל הַסִּפְרוּת.
כְּתֹם זְמַן-מָה, בְּהִוָצֵר אוֹתוֹ מֶרְחָק
אָמָּנוּתִי נׇחוּץ, וַדַּאי נִגַּשׁ לְתִעוּדָם
וּפִעְנוּחָם שֶׁל הָרְטָטִים, הַמִּלְמוּלִים, הָאֲנָחוֹת;
בֵּינְתַּיִם נַעֲקֹב מִבַּעַד לַחַלּוֹן
אַחַר שְׁקִיעָה שֶׁל מַחֲצִית אוֹקְטוֹבֶּר,
נוֹעֶלֶת יוֹם נוֹסָף שׁוֹפֵעַ
אוֹר, וְלוּ גַּם קַר. דּוֹמֶה,
רָאוּי שֶנְּבָרֵך עַל חֲסָדִים קְטַנִּים:
הִנֵּה נַהֶגֶת-הַקָּטָּר הַוָתִיקָה, הַלְּבָנָה,
לְאַט, עַל-פְּנֵי עַרְבַת שָׁמַיִם עֲנָקִית,
שׁוּב מַסִּיעָה שַׁיֶּרֶת שֶׁל קְרוֹנוֹת הַכּוֹכָבִים.
Close

WE SHOULD GIVE THANKS

Now, after love, you and I relearn
the fundamental landscape, a naïve
painting that is nothing more
than it appears – railroad, pine grove, water tank,
the irrelevance of literature. Soon
the proper aesthetic distance will
assert itself and we’ll describe
those shivers and moans. Meanwhile
let us gaze out the window at the October
sunset, and the end of another
luminous day. We should give thanks
for small favors: here comes that old
engine driver, the moon, hauling her cargo
of stars across the vast prairie of sky.

WE SHOULD GIVE THANKS

Now, after love, you and I relearn
the fundamental landscape, a naïve
painting that is nothing more
than it appears – railroad, pine grove, water tank,
the irrelevance of literature. Soon
the proper aesthetic distance will
assert itself and we’ll describe
those shivers and moans. Meanwhile
let us gaze out the window at the October
sunset, and the end of another
luminous day. We should give thanks
for small favors: here comes that old
engine driver, the moon, hauling her cargo
of stars across the vast prairie of sky.
Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère