Father

My brown-eyed father studied
mine engineering before he came
to a good land and a large, a land
flowing with milk and honey, whose stones
are iron and out of whose hills
thou mayest dig brass.

What did he hope to find buried
in the belly of the earth, what
minerals, what precious ore hidden
from his brown eyes? He waded
bare-legged in bitter swamp water
rusting with bulrushes. Road builders’
pickaxes shattered plain rock.

Out of pagan cardboard skies a fiery
star plummets: Icarus,
your alien son, sinks into the abyss
on molten wings of wax, shattering
the dream of redemption.

For years my father was confined
to a desk job, the echo of pickaxes,
of rustling water, growing faint
as though muffled by cottonwool.
His brown eyes stared dully
at walls where frustration flickered
in the lantern light, his inner ear
hearing the sweet sound of pickaxes
striking veins of coal. Returning home
late at night, my father felt pits gape
underfoot, like the emptiness
beneath a mountain’s ribs.

And what of your alien son yearning
to mine deepest space, to chart galaxies
more distant than lunacy, than love?

My father digs, he digs, fails
to test the soil’s layers for hot springs
about to gush forth, his eyes
brown agates, his knuckles, iron,
the geology of a fatherland crumbling
in the socket of his hip.

Father, manganic acid reddens the shales
of my brown eyes. How shall I ever
find peace in this sandstone?

Over the earth’s corpse stretch roads
of latitude and roads of longitude,
bulrushes shrivel in the parched land,
the maps of stars are swallowed up
by the void and the dust which is
my father, dustfather, practices a new
kind of mine engineering, perhaps
in a chosen land. Or one that is not.

Vader

Mijn vader met zijn bruine ogen had voor mijnbouwkundig
Ingenieur geleerd voordat hij naar een goed en ruim land vertrok,
Een land van melk en honing waar men ijzer in het gesteente
Vindt en koper uit de bergen delft.

Wat kwam hij in het land van zijn hoop zoeken? Welke
Grondstoffen wachtten zijn bruine ogen in de diepe
Duisternis toen hij met blote voeten in alsemwater
Tussen ruisend riet waadde? Welke kostbare metalen hadden
Zich voor zijn komst in de schoot der aarde verscholen terwijl
De steenhamer eenvoudige rotsen tot steenslag verbrijzelde
Voor de onderlaag van de weg?

Uit een kartonnen heidense hemel viel een vuurster
En geselde de wederkering meedogenloos op diens
Afgezwoegde rug: Je zoon Icarus, deze vreemdeling, daalt
Op smeltende wassen vleugels de afgrond in.

Toen hij als klerk achter zijn bureau zat, had de tijd het
Ruisen en het verbrijzelen allang bedekt met een dons van
Zachte, berustende teleurstelling. Zijn bruine ogen
Zagen muren zo donker als zijn eigen frustraties het licht
Van lantarens weerkaatsen. Houwelen bonkten op de kolen-
Aders. Later, op weg naar huis, voelde hij schachten
Voor zijn voeten openvallen zoals op berghellingen.

Nu graaft hij zelf, met stille aarden handen, diep
In de schoot van de aarde, nadert gestaag de antipoden
Die hem geduldig aan de overkant wachten tussen
Mineralen vreemder dan versteende melk en honing,
En aan de oevers van ondergrondse rivieren spruiten
Koperen bloemen uit zijn bruine ogen voort.

En hoe moet het met je vervreemde zoon, die ruimtevaart-
Ingenieur had willen worden en kaarten tekende van sterrenstelsels  
Ver van elke waanzin en liefde?

Mijn vader blijft graven, zonder voorafgaand onderzoek van
Aardlagen en hete bronnen die op springen staan, zijn ogen
Zijn bruine agaten, ijzer knarst in zijn vingerkootjes
En de geologie van het land van de aartsvaders valt uiteen
In zijn heupgewricht.

Papa, mangaanzuur kleurt het veldspaat van mijn bruine ogen
Rood: wat moet ik doen tussen zand-
En krijtstenen?

In het lijk van de aarde lopen wegen in de breedte en in de
Lengte, het riet op het droge is verwelkt, de sterrenkaarten
Zijn in het niet opgegaan en het stof dat mijn vader is, vaderstof,
Bereidt zich voor op een nieuw soort mijnbouw, misschien
In een beloofd land, misschien ook in een land
Dat niets belooft.

אב