WE SHOULD GIVE THANKS

Now, after love, you and I relearn
the fundamental landscape, a naïve
painting that is nothing more
than it appears – railroad, pine grove, water tank,
the irrelevance of literature. Soon
the proper aesthetic distance will
assert itself and we’ll describe
those shivers and moans. Meanwhile
let us gaze out the window at the October
sunset, and the end of another
luminous day. We should give thanks
for small favors: here comes that old
engine driver, the moon, hauling her cargo
of stars across the vast prairie of sky.

Nu, na de liefde

Nu, na de liefde, bestuderen wij tweeën
Weer de hoofdpunten van het landschap, een
Naïef schilderij dat niet meer is dan wat het is –
Een spoorweg, een pijnboombosje, een water-
Toren en de onbeduidendheid van de literatuur.
Na een poos, als de nodige artistieke afstand
Is ontstaan, zullen we ons vast toeleggen op het documenteren
En ontcijferen van de rillingen, fluisteringen, zuchten
Terwijl we intussen uit het raam kijken
Naar een zonsondergang van midden oktober
Die weer een andere dag vol licht, zij het koud,
Afsluit. Me dunkt dat
We dankbaar moeten zijn voor kleine zegeningen:
Ziedaar de maan, die oude machinist,
Weer een colonne sterrenwagons langzaam
Over een gigantische hemelsteppe meevoeren.

עכשיו, אחר האהבה