Poetry International Poetry International
Poem

Daniel Falb

every lakebed lies in a valley

***


(1)


every lakebed lies in a valley, a special cover protects it

from drops falling back into the cloud,

which reflects in the water.

to bury does not mean to cover something with a special air pillow in the proximity of the earth, when it

cools down, but rather

to store something in the crust of the peanut,

to extract a handful of earth from the lower mantel, which will find, right under the sod

its final resting

place.

to bury a mole by leaving it on the ground,

the air-raid shelter

wrapped with endless care in oil cloth, the industrial spinning factory,

the serial spindles i find while i’m wrapping

this.

aerial views miss whatever is lying on the grass beneath trees, which every year

turn green.

from the air lock the text of old, broken-off bits of thread

knotted and tangled together,

of the most varied sorts and colors

appears, vaguely.

WMDs in spoken speech will damage

the armoured hollow body, but they will barely

encumber the swingable containers

of the living quarters. the drone, in the autumn texture

of its people,

and also the gathered earth core, find in the empty and wounded pockets

close to the sod, a final resting place.

because we live,

already live in the eon of a hubble telescope, which epitomizes the concept of burial, we see

the fruit of the peanut

wrapped carefully in oil cloth,

seedling and witness of endless innocence.

het liggen van elk bodenmeer in het dal

***


(1)

het liggen van elk bodenmeer in het dal, een speciale cover beschermt het

tegen het terugvallen van een druppel in de wolk

die zich in het water spiegelt.

begraven wil niet zeggen, iets met een speciaal aardnabij luchtkussen afdekken als het

afkoelt, maar

iets opslaan in de dop van de aardnoot,

uit de binnenmantel een handjevol aarde pakken dat vlak onder de grasmat

een laatste rustplaats

vindt.

de mol ter aarde bestellen, door hem te laten liggen,

de schuilplaats,

oneindig zorgzaam in oliedoek gewikkeld, de industriële spinnerij

waar ik bij het inwikkelen de seriële klossen

aantref.

de blikken van boven ontgaat wat op het gras onder bomen ligt die elk jaar

weer uitlopen.

vanaf de gassluis lijkt me toegespeeld op de tekst van de afgescheurde, oude, aan elkaar

geknoopte, maar ook in elkaar vervilte stukken twijn

in verschillende soorten

en kleuren.

het ABC-wapen in de gesproken taal beschadigt weliswaar

het gepantserde holle voorwerp, maar het belast

de zwaaibare containers

van de bebouwde kom nauwelijks. de dar, in het herfststelsel

van zijn volk,

en de vergaarde aardkern, vinden in de lege en stukke zakken

naast de grasmat een laatste rust.

want we leven,

leven al in het eon van een hubble telescoop die het begrip van het begraven verzinnebeeldt, zien

de vrucht van de aardnoot

zorgzaam in oliedoek gewikkeld,

spruit en getuige van oneindige onschuld.

***


(1)

das liegen jedes bodensees im tal, ein spezielles cover schützt ihn

vor dem rückfall eines tropfens in die wolke,

die sich im wasser spiegelt.

begraben heißt nicht, etwas mit einem speziellen erdnahen luftkissen abdecken, wenn es

abkühlt, sondern,

etwas einlagern in der kruste der erdnuss,

dem unteren mantel eine handvoll erde entnehmen, die gleich unter der grasnarbe

eine letzte ruhestätte

find’t.

den maulwurf bestatten, durch liegenlassen,

den luftschutzraum,

mit unendlicher sorgfalt in öltuch gewickelt, der industrielle spinnereibetrieb,

dessen serielle spindeln ich beim einwickeln darin

vorfinde.

den blicken von oben entgeht das, was auf dem gras unter bäumen liegt, die jedes jahr

wieder grünen.

von der gasschleuse her erscheint mir der text der abgerissenen, alten, aneinander

geknoteten, aber auch ineinander verfilzten zwirnstücke

von verschiedenster art und farbe

angedeutet.

die ABC waffe in der gesprochenen sprache beschädigt zwar

den gepanzerten hohlkörper, sie belastet aber

die schwingfähigen container

der wohnbereiche kaum. die drohne, im herbstgefüge

ihres volks,

und der versammelte erdkern, finden in den leeren und wunden taschen

nahe der grasnarbe eine letzte ruh’.

denn wir leben,

leben schon im äon eines hubble teleskops, das den begriff des begrabens versinnbildlicht, sehen

die frucht der erdnuss

mit sorgfalt in öltuch gewickelt,

unendlicher unschuld sproß und zeugenschaft.
Close

every lakebed lies in a valley

***


(1)


every lakebed lies in a valley, a special cover protects it

from drops falling back into the cloud,

which reflects in the water.

to bury does not mean to cover something with a special air pillow in the proximity of the earth, when it

cools down, but rather

to store something in the crust of the peanut,

to extract a handful of earth from the lower mantel, which will find, right under the sod

its final resting

place.

to bury a mole by leaving it on the ground,

the air-raid shelter

wrapped with endless care in oil cloth, the industrial spinning factory,

the serial spindles i find while i’m wrapping

this.

aerial views miss whatever is lying on the grass beneath trees, which every year

turn green.

from the air lock the text of old, broken-off bits of thread

knotted and tangled together,

of the most varied sorts and colors

appears, vaguely.

WMDs in spoken speech will damage

the armoured hollow body, but they will barely

encumber the swingable containers

of the living quarters. the drone, in the autumn texture

of its people,

and also the gathered earth core, find in the empty and wounded pockets

close to the sod, a final resting place.

because we live,

already live in the eon of a hubble telescope, which epitomizes the concept of burial, we see

the fruit of the peanut

wrapped carefully in oil cloth,

seedling and witness of endless innocence.

every lakebed lies in a valley

***


(1)


every lakebed lies in a valley, a special cover protects it

from drops falling back into the cloud,

which reflects in the water.

to bury does not mean to cover something with a special air pillow in the proximity of the earth, when it

cools down, but rather

to store something in the crust of the peanut,

to extract a handful of earth from the lower mantel, which will find, right under the sod

its final resting

place.

to bury a mole by leaving it on the ground,

the air-raid shelter

wrapped with endless care in oil cloth, the industrial spinning factory,

the serial spindles i find while i’m wrapping

this.

aerial views miss whatever is lying on the grass beneath trees, which every year

turn green.

from the air lock the text of old, broken-off bits of thread

knotted and tangled together,

of the most varied sorts and colors

appears, vaguely.

WMDs in spoken speech will damage

the armoured hollow body, but they will barely

encumber the swingable containers

of the living quarters. the drone, in the autumn texture

of its people,

and also the gathered earth core, find in the empty and wounded pockets

close to the sod, a final resting place.

because we live,

already live in the eon of a hubble telescope, which epitomizes the concept of burial, we see

the fruit of the peanut

wrapped carefully in oil cloth,

seedling and witness of endless innocence.
Sponsors
Gemeente Rotterdam
Nederlands Letterenfonds
Stichting Van Beuningen Peterich-fonds
Prins Bernhard cultuurfonds
Lira fonds
Versopolis
J.E. Jurriaanse
Gefinancierd door de Europese Unie
Elise Mathilde Fonds
Stichting Verzameling van Wijngaarden-Boot
Veerhuis
VDM
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère