UNTITLED

ZONDER TITEL

De klif is een golf van rots
die wacht. Daarop gevestigd
 
kijkt een nestelende albatros in de richting
waarin zijn moeder vertrok bij dageraad.
 
Hij verplaatst zich enkel om te pinken, adagio,
tot zij terugkomt aan het schemerfront.
 
Jij zette mij net zo op deze rots
en gelastte mij te blijven.
 
Mijn hart een vaartuig
misplaatst boven het waterpeil,
 
de zwarte zeevacht glanzend
in het licht daaronder.
 
Bestendig klopt het hart van de toegezegde:
de ene slag opstandig; berustend de andere. 

UNTITLED

The cliff is a wave of rock
that waits. Settled on top

is an albatross nestling, facing
the way its mother left at first light.

It will not move but to blink, adagio,
till she comes on the front of dusk.

You set me likewise on this rock
and ordered me to stay.

My heart a vessel
misemployed above the watermark,

the sea’s black pelt gleaming
in the light underneath.

Steady is the pulse of the promisee’s heart:
one beat mutinous; patient the other.