SHIPBREAKING

SCHIPSLOOP

Bij afnemendste maan gaat de tanker met de boeg in de kust
en keldert als iets wat veel kleiner is;
de voorsteven gespitst in het onnatuurlijk vragen
van de kop van een karkas; de plimsollijnen afgevinkt.
Lege olievaten in zee gegooid, op de kust gedreven,
dan de onthechtste constructies, dan staalste egostructuur:
alle onderdelen kunnen tot muiten worden gebracht ten slotte.
Een man, opgenomen als Jona, in het duister van de romp,
valt van een ligger en eindigt veertig voet lager,
schrijlings op een dwarsbalk die zijn bekken in tweeën splijt.
 
Dwarsdoorsnedes gedaanteveranderen in het strijdige licht
– een beenderen kathedraal, een gebombardeerd huizenblok –
terwijl de baas het klusje uitlegt aan de nieuwe jongen.
Neem een stuk. Breek het door de helft. En nog een keer door de helft.

SHIPBREAKING

At oldest moon the tanker is aimed at shore
and scuttled like a much smaller thing;
its prow cocked in the unnatural questioning
of a carcass head; its waterlines, doing marked done.
Empty oil-barrels thrown to sea, herded to shore,
then the loosest fittings, then steeliest ego-structure:
all parts can be turned to mutiny in the end.
In the hull’s darkness a man, as taken as Jonah,
falls off a girder and ends forty feet below,
straddling a crossbeam that splits his pelvis in two.

Cross-sections shape-shift in the conflicting light
—a bone cathedral, a bombed housing block—
as the boss explains the job to the new boy.
Take a piece. Break it in half. And in half again.