LOVE’S POEM

GEDICHT VAN DE LIEFDE

Mijn gewezen geliefde zag een oude deur, zag er toen een tafel in;
hij veranderde z’n oppervlak voorgoed zoals de dood dat voor ons doet;
gaf hem stevige poten om nooit op te bewegen en bekroonde hem
met een schaal van geslepen glas met fruit dat net-van-het-seizoen was.
Jaren later zag mijn vriendin deze tafel, zag er toen
een tuinbankje in; ze studeerde er lang en relaxed op,
zorgvuldig haar staaltje hardhoutorigami plannend; ze zaagde,
timmerde en maakte hem zonder iets toe te voegen of uit te sparen.
De liefde is net zo’n proteïsme; waarvan de open belofte van alle
dingen getuigen moet, met niet meer dan de blik van een nieuwe morgen.
Deze nieuwe morgen op ons tuinbankje maken wij
ruimte voor de vogelstront begonnen in de vijgenboom boven ons,
wij danken onze geboortes zo goed getimed en geplaatst;
wij danken, geloogd grenen harten, tot wij worden weggehaald.

LOVE’S POEM

My once lover saw an old door, then saw a table in it;
he changed its plane forever like death does for us;
gave it strong legs to never move on and crowned it
with a cut-glass bowl of just-in-season fruit.
Years later, my friend saw this table, then saw
a garden bench in it; she studied long and leisurely,
planning her feat of hard wood origami; she sawed,
hammered and made it with nothing added or spared.
Love’s a like proteanism; the open promise of all
things to be its evidence, with a mere new morning’s look.
This new morning on our garden bench, we give
room to the bird-shit begun in the fig-tree above,
we give thanks to our births well-timed and placed;
we’ll give, good-grained hearts, till we’re taken away.