LORCA

LORCA

Even bleef hij tegen de muur staan
liep toen naar de beul
reikte naar de tromp van de karabijn
en probeerde die van hem af te pakken,
voorzichtig, als was het een broodmes van
een druk gebarende minnaar.
 
Hij ging terug tegen de muur staan
en liep opnieuw weg
zich verontschuldigend, als was het gebroken hart
dat bij sluitingstijd tot vechten oproept.
Maar ze grepen hem
en knielden hem
en bogen hem voorover
zijn gebed nu een bergstroom van leeuwen

LORCA

He stood a moment against the wall
then walked towards the executioner
reached for the mouth of the rifle
and tried to take it from him,
gently, as if a breadknife from
a lover gesticulating.

He stood back against the wall
then walked off again
apologetically, as if from a broken
heart’s call to fight at bar-closing.
But they grabbed him
and knelt him
and bent him over
his prayer now a river of lions