THE UNIVERSAL MYSTIQUE OF NOT-WRITING

DE UNIVERSELE MYSTIEK VAN HET NIET-SCHRIJVEN

Ik ben geen elegante hand
Jij bent geen rode klaverthee
Ik ben een zonnebaadster die wacht tot haaien
In vinnenliefde watertrappen
& remedie smaakt niet naar vanille
Oranje tetraëders of waterspuwers
Pretenderen mooi te zijn.
 
Ik ben geen roos van leer
Jij bent geen springende citroen
Er is een herinnering die letters
Op mijn gezicht heeft gebrand
Ik heb geen baby vastgehouden
Er is een rust in stilte,
Hand in hand worden wij
Een ketting van papieren poppetjes
Golvend als haar in de stroom.
 
Ik ben geen Chinese mier
Jij bent geen fluwelen kies
Een scherpe kant
Een karbonkel
Een seizoen
Ik trap op gestampte ijsklontjes
Er is geen andere kant.
 
Je bindt je aan mij vast
We springen in een vijver
In de hoop te verdrinken
& komen boven met leliebladeren in onze mond
Slijmerige lichamen die retoriek omarmen. 

THE UNIVERSAL MYSTIQUE OF NOT-WRITING

I am not a stylish hand
You are not red-clover tea
I am a basker waiting for sharks
To tread the water in fin-love
& remedy is not vanilla-flavoured
Orange tetrahedron or gargoyles
Pretending to be pretty.

I am not a leather rose
You are not a leaping lemon
There is a memory that has blistered
Into letters on my face
I have not held a baby
There is a repose in silence,
Joining hands we become
A chain of paper dolls
Rippling like hair caught in the current.

I am not a Chinese ant
You are not a velvet molar
A feather-edge
A carbuncle
A season
I tread crushed ice-cubes
There is no other side.

You tie yourself to me
We jump in a pond
Hoping to drown
& come up with lily pads in our mouths
Slimy bodies embracing rhetoric.