4 A.M. BOMBARDMENT

BOMBARDEMENT OM 4 UUR ’S OCHTENDS

Mijn lijf rent door de Arlemovskstraat, mijn kleren in een kussensloop:
Ik zoek een man die
precies op mij lijkt, om hem mijn Sonya te geven, mijn naam, mijn hemd –
Het is begonnen: buren bestijgen de trolleybussen 
op de vismarkt, al hun momenten
in tweeën brekend. Trolleybussen barsten als darmen in de zon – 

Pavel schreeuwt, Ik kan het niet aan zo fucking mooi ben ik!
Twee jongens, sandwiches met tomaat nog in de hand
springen in het licht van de trolleybussen, soldaten mikken op hun gezichten. Hun oren.
Ik kan mijn vrouw niet vinden, waar is mijn zwangere vrouw?
Ik, een lichaam, volwassen man, wacht
om te ontploffen als een handgranaat. 

Het is begonnen: ik zie de blauwe kanarie van mijn land
broodkruimels pikken uit de ogen van elke burger –
broodkruimels pikken uit het haar van mijn buren –
de sneeuw verlaat de aarde en valt recht omhoog zoals het hoort –
een land te hebben, zo belangrijk –
tegen muren aan te rennen, tegen lantaarnpalen, tegen geliefden, zoals men zou moeten –
De blauwe kanarie van mijn land
rent tegen muren aan, tegen straatlichten, tegen geliefden –
de blauwe kanarie van mijn land
kijkt naar hun benen terwijl ze rennen en vallen.

4 A.M. BOMBARDMENT

My body runs in Arlemovsk Street, my clothes in a pillowcase:
I look for a man who looks
exactly like me, to give him my Sonya, my name, my shirt—
It has begun: neighbors climb the trolleys
at the fish market, breaking all
their moments in half. Trolleys burst like intestines in the sun— 

Pavel shouts, I am so fucking beautiful I cannot stand it!
Two boys still holding tomato sandwiches
hop in the trolley’s light, soldiers aim at their faces. Their ears.
I can’t find my wife, where is my pregnant wife?
I, a body, adult male, awaits to
explode like a handgrenade.

It has begun: I see the blue canary of my country
pick breadcrumbs from each citizen’s eyes—
pick breadcrumbs from my neighbors’ hair—
the snow leaves the earth and falls straight up as it should—
to have a country, so important—
to run into walls, into streetlights, into loved ones, as one should—
The blue canary of my country
runs into walls, into streetlights, into loved ones—
The blue canary of my country
watches their legs as they run and fall.