Dream of a Language that Speaks

DROOM VAN EEN TAAL DIE SPREEKT

Hallo Gozo, hier zijn we dan,
     de rondtollende wereld, is

het dan zover gekomen?
     Dingen smeden, hen uitspreken,

miltvuur nagelen
     aan zijn koperplaat,

het voorwerp op zijn naam afstemmen,
     de ster op haar kaart.

(De sirenes, de gierende machines,
     maken deel uit van de muziek, lijkt het

nu net, en helixen van rook
     overspoelen het verbaasde oog;

en dan onze weeklagende zelven, Gozo,
     zwierend tussen stem en echo.)

Zo weinigen en zo velen,
     zijn we dan zover gekomen?

Inkt lozen op sneeuw?
     Ik ben moe, Gozo,

moe van het ons/niet ons,
     van de bloedfabrieken,

moe van de toenemende zonnen
     en moe van de aanvaring met

de woorden zoals ze verschijnen
     zonder iets als een "met uw goedvinden",

zonder iets als een groet.
     Hoe meer zonnen hoe donkerder —

is het niet altijd zo —
     en in de vallende duisternis

Spookachtig Groot en Spookachtig Klein
     over koetjes en kalfjes pratend

terwijl ze verpozen en stappen
     op een pad van stenen,

terwijl ze stappen en stappen,
     klossen ze verhalen,

beproeven het stof,
     stappen ze verder naar boven —

beneden ligt een stad,
     allemaal lichtjes —

stappen ze naar boven,
     tikken tegen anjers, bergbessen,

Turkse lelies met hun stokken.
     Kan je me horen? vraagt Groot.

Hoor je me? vraagt Klein.
     Een vraag die op een vraag aast.

En ze stellen hun lamp op
     tussen de stenen.


voor Yoshimasu Gozo

Dream of a Language that Speaks

Hello Gozo, here we are,
     the spinning world, has

it come this far?
     Hammering things, speeching them,

nailing the anthrax
     to its copper plate,

matching the object to its name,
     the star to its chart.

(The sirens, the howling machines,
     are part of the music it seems

just now, and helices of smoke
     engulf the astonished eye;

and then our keening selves, Gozo,
     whirled between voice and echo.)

So few and so many,
     have we come this far?

Sluicing ink onto snow?
     I’m tired, Gozo,

tired of the us/not us,
     of the factories of blood,

tired of the multiplying suns
     and tired of colliding with

the words as they appear
     without so much as a “by your leave,”

without so much as a greeting.
     The more suns the more dark —

is it not always so—
     and in the gathering dark

Ghostly Tall and Ghostly Small
     making their small talk

as they pause and they walk
     on a path of stones,

as they walk and walk,
     skeining their tales,

testing the dust,
     higher up they walk—

there’s a city below,
     pinpoints of light—

high up they walk,
     flicking dianthus, mountain berries,

turk’s-caps with their sticks.
     Can you hear me? asks Tall.

Do you hear me? asks Small.
     Question pursuing question.

And they set out their lamp
     amid the stones.


for Yoshimasu Gozo