FIRST ELEGY

EERSTE ELEGIE

Zingen is verboden in dit café
Folteren is toegelaten in dit café

Voor mij een dubbele graag
in driekwartsmaat, Zuster,

mag ik je Zuster noemen, jij
met amandelogen, zonder glimlach,

in dit steeds veranderend licht
dat de verwilderde wereld bedekt?

Deze dansers, ken jij hen?
Denken zij

als ze glijden en draaien
over wat zal zijn

en wat geweest is?
Ken je hun namen

en zo ja
veranderen hun namen

van de vroegste tot de late uren
en van dag tot dag?

Vertonen hun wonden zich
terwijl ze de muziek haar weg nabootsen?

(Zuster, vergeef me, maar ik moet dit vragen.)
Hiroshima, Nagasaki, Abu Ghraib,

Oradour, Theresienstadt, Deir Yassin,
Vel d’Hiv, Vorkoeta, Magadan –

die wals, die dans –
tussen de kroegkaarsen

en achter de beslagen ruiten
de eindeloze allée

van door de bliksem getroffen bomen;
ze fluisteren gebroken woorden

opdat niemand hen begrijpt.
Al die mooie namen,

Zuster, oneindige namen
rollen van de tong

ontelbaar als de sterren
die in de zee dartelen.

FIRST ELEGY

Singing is prohibited in this café.
Torture is permitted in this café.

I’ll have a double, thank you,
in ¾ time, Sister,

may I call you Sister, you
almond-eyed, unsmiling,

in this ever-changing light
that cloaks the feral world?

These dancers, do you know them?
Do they think

as they glide and spin
of what is to be

and what has been?
Do you know their names

and if so
do their names change

from earliest hours to late
and day to day?

Do their wounds show
as they mimic the music’s path?

(Sister, I apologize, but I must ask.)
Hiroshima, Nagasaki, Abu Ghraib,

Oradour, Terezín, Deir Yassin,
Vel d’Hive, Vorkuta, Magadan –

that waltz, that dance –
among the café candles

and beyond the fogged windows
the endless allée

of lightning-scarred trees
whispering fractured words

for none to understand.
All the beautiful names,

Sister, the infinite names,
roll off the tongue

innumerable as the stars
that frolic in the sea.