Ik gaf vorige week een boek terug aan John Ashbery. Het was 1 inch x 1 inch x 1 inch, een volmaakte kubus. “Goh, Michael, je hebt dat boek twaalf jaar gehouden. Waarom duurde het zolang?” “Tot mijn verrassing was het ondoordringbaar,” antwoordde ik, “alsof de donkere materie van het heelal er bijna volledig in vervat zat. Ook heeft die azuurblauwe kaft me een hele poos afgeschrikt. Ik dacht dat het een symbolistisch schilderij was, iets met zwanen en ijs, en je weet dat ik een hekel heb aan zwanen, zeker sinds die keer…” “Heeft ze het ooit verwerkt?” vroeg John. “Uiterlijk gaat het goed met haar, maar echt, ze is nooit meer de oude geworden.” “Eerlijk gezegd voel ik me vandaag ook niet bijster,” zei John, “maar ik ben blij dat ik dat boek terug heb. Ik heb altijd van die vreemde titel gehouden. Wat denk jij dat hij betekent?”

I returned a book to John Ashbery last week. It was 1” x 1” x 1”, a perfect cube. “Gee, Michael, you’ve had that book for twelve years. What took you so long?” “It was surprisingly dense,” I answered, “almost as if nine-tenths of the universe’s dark matter were packed inside. Also, that azure cover put me off for a good while. I thought it might be a Symbolist work, something about swans and ice, and you know how I’ve detested swans ever since that incident . . .” “Did she ever recover?” asked John. “Outwardly she’s fine, but, really, she’s never been the same.” “Well, I’m not entirely myself today either,” said John, “but I’m happy to have that book back. I’ve always liked that strange title. What do you think it means?”