AN ANIMAL, concealed in twilight

AN ANIMAL, concealed in twilight, keeps watch and takes pity on me. The rotted fruits hang low, the corporal chambers boil. It’s tiring to cross this sickness full of mirrors. Somebody whistles in my heart. I don’t know who it is, but I understand its interminable syllable.

There is blood in my thoughts, I write across black headstones. I myself am the unknown animal. I recognize myself: it licks the lids it loves, it carries the paternal substances upon its tongue. It’s me, there is no doubt: it sings without a voice and sits to ponder death, but it sees nothing more than lamps and flies and legends of the funeral ribbons. Sometimes it shouts in the immobile afternoons.

The invisible lies within the light, but is there anything that burns within the invisible? What’s impossible is our church. In any case, the animal refuses to exhaust itself in agony.

This is what remains awake in me when I’m asleep. It’s still unborn and yet, regardless, it must die.

If this is so, then which lost clarity do we come from? Who can remember nonexistence? It could be sweeter to return, but still

we enter, indecisively, a forest of thorns. There is nothing beyond the final prophecy. We’ve dreamed about a god that licked our hands: no one will see its sacred mask.

If this is so,

then madness is perfect.

VERBORGEN in de schemering

VERBORGEN in de schemering waakt over mij een dier en betoont mij medelijden. De aangetaste vruchten wegen zwaar, de kamers van het lichaam koken. Het is vermoeiend die ziekte vol spiegels te beleven. Iemand fluit in mijn hart. Ik weet niet wie het is maar ik versta zijn eindeloze lettergreep.
 
Er zit bloed in mijn gedachten, ik schrijf op zwarte zerken. Ik ben zelf het vreemde dier. Ik herken mij: hij likt de oogleden die hij bemint, hij draagt op zijn tong de vaderlijke substanties. Ik ben het, zonder twijfel: hij zingt zonder stem en is gaan zitten om de dood te aanschouwen, maar ziet slechts lampen en vliegen en opschriften op begrafenislinten. Soms krijst hij in roerloze avonden.
 
Het onzichtbare zit in het licht, maar is er iets dat in het onzichtbare brandt? De onmogelijkheid is onze kerk. Hoe dan ook, het dier weigert zich in de doodsstrijd af te matten.
 
Hij is het die wakker is in mij wanneer ik slaap. Hij is niet geboren en toch moet hij sterven.
 
Als de dingen zo zijn, uit welke verloren klaarte komen wij dan? Wie kan zich het onbestaan herinneren? Terugkeren zou zachter kunnen zijn, maar
 
besluiteloos lopen we een haagdoornbos in. Niets bestaat voorbij de laatste profetie. We hebben gedroomd dat een god onze handen likte: niemand zal zijn goddelijke masker zien.
 
Zo zijn de dingen,
 
de waanzin is volmaakt.

UN ANIMAL oculto en el crepúsculo me vigila y se apiada de mí. Pesan las frutas corrompidas, hierven las cámaras corporales. Cansa atravesar esta enfermedad llena de espejos. Alguien silba en mi corazón. No sé quién es pero entiendo su sílaba interminable.

Hay sangre en mi pensamiento, escribo sobre lápidas negras. Yo mismo soy el animal extraño. Me reconozco: lame los párpados que ama, lleva en su lengua las sustancias paternales. Soy yo, no hay duda: canta sin voz y se ha sentado a contemplar la muerte, pero no ve más que lámparas y moscas y las leyendas de las cintas fúnebres. A veces, grita en tardes inmóviles.

Lo invisible está dentro de la luz, pero, ¿arde algo dentro de lo invisible? La imposibilidad es nuestra iglesia. En todo caso, el animal se niega a fatigarse en la agonía.

Es el que está despierto en mí cuando yo duermo. No ha nacido y, sin embargo, ha de morir.

Así las cosas, ¿de qué perdida claridad venimos? ¿Quién puede recordar la inexistencia? Podría ser más dulce regresar, pero

entramos indecisos en un bosque de espinos. No hay nada más allá de la última profecía. Hemos soñado que un dios lamía nuestras manos: nadie verá su máscara divina.

Así las cosas,

la locura es perfecta.