OLD PHOTOGRAPHS

What is it in these old photographs
When I chance upon them I can’t stop looking
Is it the luminosity of youth alone
A full crop of hair a soft featured face
That still retains the traces of parental gifts
Eyes brimming with eagerness to see deep and far
Un-ironed clothes from those times
When life itself was in wrinkles

In this picture I represent my real self
Dream-like, wearing my heart on my face
With friends who share the same casualness
A light cloud that comes floating from somewhere
And rests a while
No hardness no cleverness
No greed in the eyes
The picture is of a morning at a street corner teashop
The world around it also transparent and simple
Like the teacup, the street, the morning
There are several such pictures that I occasionally show
To people who come visiting

What is this I now avoid being photographed
I say leave it
I don’t photograph well
I get uneasy as if
There is a mirror before me
Is it fear that I won’t look as I did
Will my face reveal the harshness of the world
The cleverness and greed one sees everywhere these days
To resist this I sometimes try
To use old photographs as only armour

OUDE FOTO’S

Wat is dat toch met oude foto’s
dat wanneer ik ze tegenkom, ik aandachtig begin te kijken
Is het alleen de glanzende jeugd
een volle kop met haar, iets teders in het gezicht
waarop nog de aangeboren gelijkenis met vader en moeder bewaard is gebleven
Ogen als gevuld met het verlangen ver en naar binnen te zien
De ongestreken kleren van destijds
toen het leven in precies zulke plooien gevouwen was

Op deze foto ben ik in mijn werkelijke gedaante
Dromerig, mijn hart op mijn gezicht
met gelijkgestemde, zorgeloze vrienden
als ‘n lichte wolk die van ergens aangedreven komt
en voor een ogenblik in een hoekje leunt
geen spoor van hardheid, van sluwheid
geen hebzucht in de ogen
Deze foto is van het ’s ochtends theedrinken bij een stalletje op een straathoek
Ook de wereld eromheen is simpel en onschuldig
zoals de theekop, de straathoek, de ochtend
Hoeveel van die foto’s zijn er wel niet die ik soms zelfs laat zien
aan bezoek aan huis

En wat is dit nu dat ik steeds vermijd gefotografeerd te worden
tegen de fotograferende zeg: laat maar,
ik sta nooit goed op foto’s, ik word er nerveus van
alsof me een spiegel wordt voorgehouden
Ik denk: is dit een soort angst dat ik er niet uit zal zien als voorheen?
Misschien tonen de hardheden van de wereld op mijn gezicht
de sluwheden, de hebzucht
precies de dingen waarvan tegenwoordig overal genoeg plaatjes te zien zijn
in een poging die te bestrijden
overweeg ik soms juist die oude foto’s als wapen op te nemen