THE SEVEN DAY JOURNEY

First, Monday flaps open like a freshly washed sheet
Hope snuggles up and says, This time
We can take a different approach
So we map out the problems along the way
And where the detours have to be
Tuesday’s like a cliff
A blind either/or
Ahead do we turn or slide down the descent
And how much concentration and courage do we need?
Through Wednesday’s binoculars we can see far ahead
It won’t be as easy as Hope first had said
There he was, just as before,
Unsettling indefinite haze in the head.
Thursday’s like an inn along the way
Half the distance we’ve already traveled
And now we know exactly where we stand
And perhaps in these difficult times, there may just be a way out
Coming along that very path Friday gives us patience
But it\'s clear that so far we’ve accomplished nothing
And now it’s getting late
And we haven’t even sent a postcard.
With that anxiety we enter Saturday
A subterranean space where it’s difficult to tell
Whether we’re moving or still
And when someone asks how I am
I say there’s nothing worth the telling.
The next morning Sunday comes
Day of rest and things
Assume their prehistoric immobility
Books lie open
The tea’s gone cold
Over there the pile of dirty clothes
On the table the phone rings and rings
And on my door someone’s hesitant knock.

ZEVENDAAGSE REIS

Eerst verschijnt de maandag als een schoongewassen laken
en de hoop bestaat dat op deze lange reis
een nieuw begin gemaakt kan worden
We voorzien moeilijkheden onderweg en de wens die te overstijgen
Dinsdag is als een waterscheiding
een twijfelachtige toestand waarin ik weet niet wat omgaat:
welke wending of helling voor ons ligt
en hoeveel toewijding of voorzichtigheid ons hierom geboden is
Door de verrekijker van woensdag kunnen we een beetje vooruit kijken:
niets is zo simpel als we eerst dachten
en is onzeker, twijfelachtig, schemer als voorheen
De volgende dag, donderdag, lijkt op een halte
omdat we halverwege zijn gekomen
en in deze moeilijke dagen onze precieze toestand kunnen waarnemen
misschien toont zich juist hieruit een weg
Op deze weg verschijnt vrijdag, troost biedend
Maar het is duidelijk dat we tot nu toe niets voor elkaar kregen
en er nu wel erg weinig tijd overblijft
en we zelfs niemand een brief schreven
Met deze onrust betreden we de zaterdag
die in werkelijkheid een catacombe is
en waar moeilijk te zeggen valt of we vooruitgaan of stilstaan
en als iemand vraagt hoe het gaat
zeggen we: niks bijzonders te melden
De volgende ochtend komt de zondag
een vrije dag, de dingen zijn verzonken
in hun eigen prehistorische bewegingloosheid
boeken liggen met de kaft naar beneden
de thee is al lang koud, voor me ligt een stapel vuile was
en buiten aan de deur klinkt iemands krachteloze kloppen