Véronique Pittolo

In haar werk wordt de populaire cultuur belicht door het opnieuw bekijken van de vormen en beweegredenen van deze cultuur en dit gebeurt niet zonder een zekere jubelende ironie. Films zijn sterk vertegenwoordigd in haar werk (Montage, Herot, Gary Cooper n'aimait pas les livres), maar ook opera, videogames, fabels, mythes uit het Oude Griekenland (Hélène mode d'emploi) en verhalen uit hedendaagse samenlevingen.
Pittolo werkt met fictieve personages (de prinses uit Shrek, roodkapje, personages uit haar Opéra Isotherme) en grootheden uit de wereld van de cinema (Rita Hayworth, Cary Grant) of uit de wereldgeschiedenis (Danton, Robespierre) en maakt zo fictie van fictie.
Zij laat de geschiedkundige realiteit in contact komen met fictie en geeft op deze manier zowel klassieke als moderne archetypes een plek in de huidige tijd, waarmee ze nieuwe vormen creëert voor zowel genres als tijdperken.

De interpretaties van Pittolo geven een nieuwe betekenis aan historische gebeurtenissen, zoals de Franse revolutie (La révolution dans la poche), waarin zij op ironische wijze een marketingstrategie als een revolutionair project voorstelt en waarin ze gelijktijdig belangrijke thema’s zoals het leven in een democratie, geld, werk, eigenverdienste of erfgoed en de man-vrouw verhouding behandelt. Dit laatste thema werkt zij in haar boek Toute résurrection commence par les pieds uit aan de hand van de kunstgeschiedenis en de moderne kunst, van Het onstaan van de wereld (l'origine du monde) van Courbet en de Echtgenote (la Mariée) van Duchamp: ‘Elke moeder is een vorm die de trap afdaalt in kamerjas, maar de Echtgenote heeft de trap geheel naakt bestegen.’

Pittolo blaast het feminisme nieuw leven in, maar op ironische wijze: ‘Mijn doel is een milder en ironischer feminisme weer te geven. In plaats van een verheerlijking van de vrouw of een veroordeling van de man in een strak seksistisch perspectief, neem ik via een fictieve en kritische poëzie een ander standpunt in. Graag zou ik een nieuw soort verheerlijking van wat vrouwelijk en universeel is zien.’

Aldus experimenteert Pittolo met nieuwe vormen om de moderne wereld en haar verhalen te begrijpen en te beschrijven, met het opnieuw activeren van een gemeenschappelijk verleden en een gedeeld heden. Zo tracht zij zich op ludieke, maar kritische wijze een weg te banen in een wereld die overspoeld wordt met informatie.