הַשַֹּחְיׇנִים

De zwemmers

Oude dames van Verzorgd Wonen
Komen klokslag tien uur zwemmen.
Ze laten hun lijf traag in het water zakken
En dobberen dan over de zwembanen.
Alleen hun ogen fonkelen onder de roze rubbermutsen.

Bij tijd en wijle draaien ze zich op hun rug
Fladderen alsof ze verdrinken in de brede zin des woords
En hun ledematen, zozeer met elkaar versmolten
Dat ze deze benaming niet verdienen,
Pieken hier en daar tussen de golfjes
Alsof iemand daar deze futiliteiten heeft opgegeven.

Maar wij, ware zwemmers die het water doorklieven
Onze gebronsde lijven glimmend in het zonlicht
Onze spieren het feest der beweging vierend
Wij die uit het diepe opdoemen
En er weer met volle longen in duiken
Kunnen het moeilijk laten om hen met binnenpret
Als een pijl voorbij te schieten
En onze baldadige jeugdigheid
Met charmante nonchalance op hen te spatten.

En we hebben geen medelijden met aanstellers.
Integendeel:
Weinig subtiel wijzen we ze hun plaats
Die in geen geval hier is, onder ons
Zwemmers
Die er geen belang bij hebben om juist nu
Het doel waarop we afstevenen voor ogen te houden.

הַשַֹּחְיׇנִים