מְשׁוֹרֵר צָעִיר עוֹמֵד לִקְרוֹא אֶת שִׁירו֯

Een jonge dichter staat op het punt zijn gedicht voor te lezen

De fee raakt de rand van je ziel nog aan
En bestrooit je met beginnersgeschenken.
Je voelt haar in de letters
Die zich in je teelballen scharen,
In de schemer die in je pupillen
Ontvlamt en suist
En in je hart dat als een vogeljong
Onder je T-shirt opspringt
Vrees niet

Binnen in je ligt de weg nog verfrommeld
Zoals de zijde in de bloemknop
En de schorheid die je terzijde schraapt
Om een weg voor je stem te banen
Is slechts geraas om de stilte te bedekken,
Een innerlijke inktuitstorting,
Een web van gelaatsuitdrukkingen
Over die ene die je zult aannemen
Als je aan de beurt bent.

Vanuit het publiek, week als water,
Volg ik jou
Met mijn ogen.
Onder mijn blik verandert het nu van dit moment
In een bijtende toekomstherinnering
Huiver niet

Ook al worden de nachten lang
En de engelen steeds strenger –
De engelen van geen uitweg
En de engel met de twee gezichten
De hoererende, jaloerse
Engel van het hart
En de engelen der vleierij –

Je zult getroost worden door liefjes
In wier haar je hijgend en uitzinnig
Ongelofelijke soundtracks zult mompelen,
Zij die aan de wanden van je ziel zullen kleven
Als steen aan de wand van de koffiekan
Waaruit je samen met de dienstdoende engel zult drinken
In de onwoordelijke tijd

Getroost ook door de onvermijdelijke getuige
Van je leven,
Hij die naar je gedichten zal luisteren
In een elektrisch heen en weer
Door de straten tot aan het ochtendkrieken.

De fee raakt de rand van je ziel nog aan
Doet het papier in je hand trillen.
Zo meteen sta je op
En fluister je in de microfoon
Als in een groot oor
Voor het eerst
Je geheim.

מְשׁוֹרֵר צָעִיר עוֹמֵד לִקְרוֹא אֶת שִׁירו֯