.


first there were children later
the soldiers came and fired in the sand.
chairs fell over.
your blank sheets had gone.
you spoke although the shooting had stopped.
you spoke to the soldiers in the local language.
the children stand silent to the side.
then the rain’s there again
there are leaves again from which you emerge.
you’re probably thinking of it all again
when you come sighing from the focal point very close
beside me
then you whisper in jest
that you were a fairy and I was a gnome.
a rather silly
gnome with a fat paunch and a little
white beard and almost naked except for one thing:
this ribbon of white sheets floating from my left
to my right hand.

.


eerst waren er kinderen later
kwamen de soldaten en die schoten in het zand.
er vielen stoelen om.
je blanco vellen waren weg.
je sprak hoewel het schieten alweer opgehouden was.
je sprak tot de soldaten in de taal des lands.
de kinderen staan zwijgend aan de kant.
dan is er weer de regen
zijn er weer bladeren waar je uit tevoorschijn stapt.
je denkt waarschijnlijk weer aan alles
als je uit het brandpunt zuchtend heel dicht
naast me komt
dan fluister je een grapje
dat jij toverfee en ik kabouter was.
een nogal dwaze
kabouter met een dikke buik en met een kleine
witte baard en bijna bloot op één ding na:
dit lint van witte vellen zwevend van mijn linker
naar mijn rechterhand.