to these ankles of the days I bite

with little sickles for cells

so you know

it is enough to listen to all I say 

and to live with someone else

or else you will be a wandering ghost between shameless houses 

your love 

and the lover who lost you in a card game

مدرسه را      مارمولک چاق کرده
بخاري را      اجداد بيچاره ي من ؛
تکه هاي تقويم را در تنور بيندازيد
شايد گوشت ِ برشته     سگ ترم کند
                            با پاچه ي روزهايي که مي گيرم

تئاتر را مه گرفته
مرا شب ؛
زن را شوهر گرفته
مرا نکبت ِ جاودانگي ؛

حرف زدن براي ديوارها ممنوع است
اما کسي زبان ِ مرا نمي داند
تا از چرند گفتن نجاتم دهد !

( شايد انگليسي را به من داده اند
فارسي را به شکسپير ! )

گندمي مي کارم
          سلول هايش ، داس هاي کوچک ؛
زبان هايتان را درو مي کنم
         براي آنکه بدانيد
        همين که به حرف هاي من گوش کنيد کافي ست !
بالون هايم به من سواري داده اند به اندازه ي کافي
و کافي يعني بادي که از کنارت مي گذرد       بي آنکه بداني

همه چيز مثل هم است
گور من يعني     زندگي تو
وشايد گور تو    زندگي من ؛
زندگي يعني عاشق کسي باشي
       و با کسي ديگر زندگي کني
       وگرنه روحت ميان خانه هاي بيشرم سرگردان مي شود
نه از عاشق شدن در اماني
نه از زندگي !
تو به دو موجود توأمان محکومي
                          عشقت
                          وعاشقي که تو را در قمار باخته !