A SUNFLOWER SEED’S LINES OF NEGATION

unimaginable that Du Fu’s little boat was once
moored on this ceramic river
I don’t know the moonlight     see only the poem’s clarity
attenuated line by line     to a non-person
to the symbols    discussing and avoiding everything
I’m no symbol     a sun dying under the sunflower seed’s hard shell
nor is the sun     snow-white collapsed meat of children
nor have I disappeared     daybreak’s horizon impossibly
forgot that pain     bones like glass sliced by glass
I didn't scream, so must scream at each first light
an earthquake never stands still
no need to suffocate the dead     planting rows of fences to the ends of the earth
handcuffing ever more shameful silence    so     I don’t fear
the young policewoman interrogating my naked body
it was formed by fire     no different to yours
knowing no other way to shatter but a hundred million shatterings within myself
falling into no soil     only into the river that can’t flow
that cares nothing for the yellow flower within the stone     having to go on
to hold back     like a drop of Du Fu’s old tears
refusing to let the poem sink into dead indifferent beauty

ONTKENNENDE ZINNEN VAN EEN ZONNEBLOEMPIT

onvoorstelbaar dat in deze rivier van porselein
ooit het bootje van Du Fu was afgemeerd
ik ken het maanlicht niet      zie alleen de helderheid van de verzen
regel voor regel verzwakken      tot een persona non grata
tot een symbool      alles besprekend en alles mijdend
ik ben geen symbool      de zon stervend onder de schil van een zonnebloempit
ook niet     ineengestort sneeuwwit vlees van kinderen
is helemaal niet verdwenen      de horizon van de dageraad kan niet
die pijn vergeten      botten opengesneden door glas lijken glas
te laat met schreeuwen daarom dagelijks bij het eerste licht
aan een aardbeving komt geen eind
verstikking van niet-doden      hekken geplant tot het einde van de wereld
boeien een nog onverdraaglijkere stilte      daarom      ben ik niet bang
voor de jonge politievrouw die mijn naakte lichaam bekijkt
het was gevormd door verbranding      niet anders dan het jouwe
geen andere vermorzeling kennen dan de miljoenen vermorzelingen in jezelf
niet in de grond vallen      alleen in een rivier die niet kan stromen
geen aandacht voor het goudgeel ingesloten in de steen     moet
ingesloten blijven      zoals een oude traan van Du Fu
laat dit gedicht niet wegzinken in onverschillige doodse schoonheid

一粒葵花籽的否定句

不能想象这瓷制的江水中
曾泊着杜甫的扁舟
我不认识月光　只看见诗句的皎洁
在一行行衰减　至无人
至象征　谈论一切又回避一切
我不是象征　死在一粒葵花籽硬壳下的太阳
也不是　孩子们雪白坍塌的肉
并没有消失　一条破晓的地平线不可能
忘了那阵疼　骨头被玻璃切开时像玻璃
来不及叫喊才不得不在每天的曙光中叫喊
一场地震不会停止
一种窒息不在死后　种植到天边的栅栏
铐着更难堪的沉默　因此　我不怕
年轻女警察审视我的裸体
它被烧制成形　和你的并无区别
不知道别的碎除了亿万次加深自己的碎
不落进泥土　只落进流不动的江水中
不在乎石头含着的金黄　得继续
含着　像滴杜甫的老泪
不让这首诗沉沦为冷漠死寂的美