Poem
Yang Lian
A SUNFLOWER SEED’S LINES OF NEGATION
unimaginable that Du Fu’s little boat was oncemoored on this ceramic river
I don’t know the moonlight see only the poem’s clarity
attenuated line by line to a non-person
to the symbols discussing and avoiding everything
I’m no symbol a sun dying under the sunflower seed’s hard shell
nor is the sun snow-white collapsed meat of children
nor have I disappeared daybreak’s horizon impossibly
forgot that pain bones like glass sliced by glass
I didn't scream, so must scream at each first light
an earthquake never stands still
no need to suffocate the dead planting rows of fences to the ends of the earth
handcuffing ever more shameful silence so I don’t fear
the young policewoman interrogating my naked body
it was formed by fire no different to yours
knowing no other way to shatter but a hundred million shatterings within myself
falling into no soil only into the river that can’t flow
that cares nothing for the yellow flower within the stone having to go on
to hold back like a drop of Du Fu’s old tears
refusing to let the poem sink into dead indifferent beauty
© Translation: 2013, Brian Holton & William N Herbert
ONTKENNENDE ZINNEN VAN EEN ZONNEBLOEMPIT
onvoorstelbaar dat in deze rivier van porseleinooit het bootje van Du Fu was afgemeerd
ik ken het maanlicht niet zie alleen de helderheid van de verzen
regel voor regel verzwakken tot een persona non grata
tot een symbool alles besprekend en alles mijdend
ik ben geen symbool de zon stervend onder de schil van een zonnebloempit
ook niet ineengestort sneeuwwit vlees van kinderen
is helemaal niet verdwenen de horizon van de dageraad kan niet
die pijn vergeten botten opengesneden door glas lijken glas
te laat met schreeuwen daarom dagelijks bij het eerste licht
aan een aardbeving komt geen eind
verstikking van niet-doden hekken geplant tot het einde van de wereld
boeien een nog onverdraaglijkere stilte daarom ben ik niet bang
voor de jonge politievrouw die mijn naakte lichaam bekijkt
het was gevormd door verbranding niet anders dan het jouwe
geen andere vermorzeling kennen dan de miljoenen vermorzelingen in jezelf
niet in de grond vallen alleen in een rivier die niet kan stromen
geen aandacht voor het goudgeel ingesloten in de steen moet
ingesloten blijven zoals een oude traan van Du Fu
laat dit gedicht niet wegzinken in onverschillige doodse schoonheid
© Vertaling: 2013, Silvia Marijnissen
一粒葵花籽的否定句
不能想象这瓷制的江水中曾泊着杜甫的扁舟
我不认识月光 只看见诗句的皎洁
在一行行衰减 至无人
至象征 谈论一切又回避一切
我不是象征 死在一粒葵花籽硬壳下的太阳
也不是 孩子们雪白坍塌的肉
并没有消失 一条破晓的地平线不可能
忘了那阵疼 骨头被玻璃切开时像玻璃
来不及叫喊才不得不在每天的曙光中叫喊
一场地震不会停止
一种窒息不在死后 种植到天边的栅栏
铐着更难堪的沉默 因此 我不怕
年轻女警察审视我的裸体
它被烧制成形 和你的并无区别
不知道别的碎除了亿万次加深自己的碎
不落进泥土 只落进流不动的江水中
不在乎石头含着的金黄 得继续
含着 像滴杜甫的老泪
不让这首诗沉沦为冷漠死寂的美
© 2013, Yang Lian
Poems
Poems of Yang Lian
Close
A SUNFLOWER SEED’S LINES OF NEGATION
unimaginable that Du Fu’s little boat was oncemoored on this ceramic river
I don’t know the moonlight see only the poem’s clarity
attenuated line by line to a non-person
to the symbols discussing and avoiding everything
I’m no symbol a sun dying under the sunflower seed’s hard shell
nor is the sun snow-white collapsed meat of children
nor have I disappeared daybreak’s horizon impossibly
forgot that pain bones like glass sliced by glass
I didn't scream, so must scream at each first light
an earthquake never stands still
no need to suffocate the dead planting rows of fences to the ends of the earth
handcuffing ever more shameful silence so I don’t fear
the young policewoman interrogating my naked body
it was formed by fire no different to yours
knowing no other way to shatter but a hundred million shatterings within myself
falling into no soil only into the river that can’t flow
that cares nothing for the yellow flower within the stone having to go on
to hold back like a drop of Du Fu’s old tears
refusing to let the poem sink into dead indifferent beauty
© 2013, Brian Holton & William N Herbert
A SUNFLOWER SEED’S LINES OF NEGATION
unimaginable that Du Fu’s little boat was oncemoored on this ceramic river
I don’t know the moonlight see only the poem’s clarity
attenuated line by line to a non-person
to the symbols discussing and avoiding everything
I’m no symbol a sun dying under the sunflower seed’s hard shell
nor is the sun snow-white collapsed meat of children
nor have I disappeared daybreak’s horizon impossibly
forgot that pain bones like glass sliced by glass
I didn't scream, so must scream at each first light
an earthquake never stands still
no need to suffocate the dead planting rows of fences to the ends of the earth
handcuffing ever more shameful silence so I don’t fear
the young policewoman interrogating my naked body
it was formed by fire no different to yours
knowing no other way to shatter but a hundred million shatterings within myself
falling into no soil only into the river that can’t flow
that cares nothing for the yellow flower within the stone having to go on
to hold back like a drop of Du Fu’s old tears
refusing to let the poem sink into dead indifferent beauty
© 2013, Brian Holton & William N Herbert
Sponsors
Partners
LantarenVenster – Verhalenhuis Belvédère