I SAW THE beasts expelled

I SAW THE beasts expelled from my mother’s heart. There is no difference between her sadness and my flesh.

So this is life? I don’t know. I know that it extinguishes itself like ripples in water. So what to do, then, faltering between serenity and anguish? I don’t know. I rest

in the cold ignorance.

There is a music in me, this is certain, and still I wonder what it means, this pleasure without hope. There is music before the abyss, yes, and, beyond, again the bell of the snow and, still, my avid ear against the cauldron of sorrows, but

what does it mean, at last,

this pleasure without hope?

I have already spoken of the one who keeps watch in me while I’m asleep, the stranger hidden in my memory. Will he too die?

I don’t know. He desperately

lacks importance.

IK ZAG DE beesten

IK ZAG DE beesten die uit het hart van mijn moeder waren gedreven. Er is geen onderscheid tussen mijn vlees en haar droefheid.
 
En is dat het leven? Ik weet het niet. Ik weet dat het uitdeint zoals kringen in het water. Wat moeten we dan doen, onbeslist als we zijn tussen de doodsstrijd en sereniteit? Ik weet het niet. Ik rust uit
 
in de koude onwetendheid.
 
Er is muziek in mij, dat staat vast, en nog vraag ik me af wat dit genot zonder hoop betekent. Er is muziek voor de afgrond, ja, en, verder, nog eens de sneeuwklok en,mijn oren nog begerig op de ketel van droefheden, maar
 
wat betekent uiteindelijk
 
dit genot zonder hoop?
 
Ik heb het al gehad over degene die waakt in mij terwijl ik slaap, over de onbekende die verborgen zit in het geheugen. Zal ook hij sterven?
 
Ik weet het niet. Dat heeft
 
wanhopig geen belang.

VI LAS bestias expulsadas del corazón de mi madre. No hay distinción entre mi carne y su tristeza.

¿Y esto es la vida? No lo sé. Sé que se extingue como los círculos del agua. ¿Qué hacer entonces, indecisos entre la agonía y la serenidad? No sé. Descanso

en la ignorancia fría.

Hay una música en mí, esto es cierto, y todavía me pregunto qué significa este placer sin esperanza. Hay música ante el abismo, sí, y, más lejos, otra vez la campana de la nieve y, aún, mi oído ávido sobre el caldero de las penas, pero

¿qué significa finalmente

este placer sin esperanza?

Ya he hablado del que vigila en mí cuando yo duermo, del desconocido oculto en la memoria. ¿También él va a morir?

No sé. Carece

desesperadamente de importancia.