PETERSEN: KLEICHEN AND A MAN

PETERSEN: KLEICHEN EN EEN MAN

Ik heb de eeuwigheid gezien, die ziet er zo uit,
een man en vrouw dansen in een café
in een armoedig straatje op een vuile vloer.

Het achtervolgt je, fascineert, verscheurt,
iets tussen heftig en neerdrukkend in,
tussen warmbloedigheid en agorafobie.

Laat me dit omkeren en de angst accepteren.
Wegdrukken wat ik heb tegen neerdrukkend
want leven zelf is verscheurd

en moet de ongeveegde vloer op,
voorzichtig, vol liefde, terwijl het café
zweeft in eeuwigheid. Zoals hier.

PETERSEN: KLEICHEN AND A MAN

I have seen eternity and it is like this,
a man and woman dancing in a bar
in a poor street on an unswept floor.

It clings and plots and is desperate,
at a point between violence and abjection,
between warmth and agoraphobic fear.

Let me reverse this and accept the fear.
Let me drop all objections to abjection,
since life itself is desperate

and has to tread the unswept floor
carefully, lovingly, while the bar
hovers in eternity. Like this.