FATHER’S BLUE & WHITE PORCELAIN

a small jar of night       a thousand frontiers carrying him
the sky of old age continues its kiln transmutation
continues arranging this pot plant       lamplight
a glazed hand       refines a blue cough
in his flesh he embroiders the fragile whiteness of posterity
turns around a thousand times       the little
room a snake’s stomach swallows the longest diameter of life
his night-long waking       like the sleep-talk of the whole world

awake and not looking at humans       not even waiting for
a cup of darkness tea       four walls softly slide up
a small iron table sinks into a venom-coated shaft
another red-hot circle sealing
his book      its unread wings tightly closed
how many bloomings and fadings of seventieth birthdays have been fondled
startling a container with petals that cannot be rubbed away
lying down       revealing again the birthmark of day

VADERS BLAUW-WIT PORSELEIN

een kruikje late nacht        duizend landsgrenzen buiten het raam koesteren hem
de hemel van de ouderdom zet zijn pottenbakkersoventransformatie voort
gaat verder met het schikken van deze potplant        lamplicht
een geglazuurde hand        raffineert een blauwe hoestbui
in vlees borduurt hij het breekbare wit van nakomelingen
duizendmaal keert hij zich om        een kleinkamerige
slangenbuik verslindt de langste diameter van een mensenleven
zijn nachtenlange waken        alsof de hele wereld in zijn slaap praat

wakker zonder naar de mensheid te kijken        zelfs zonder te wachten
op een kop duistere thee        zachtjes glijden de vier muren omhoog
een ijzeren tafeltje valt in een vol vergif gekleefde gang
nog een gloeiend rode cirkel verzegelt
zijn boek        dat beide vleugels gesloten houdt wanneer niemand leest
de hoeveelste zeventigste verjaardag is opengebloeid verwelkt geliefkoosd
met niet weg te krassen bloemblaadjes een doosje doen schrikken
gaan slapen        opnieuw toont zich de moedervlek van de dag

FATHER’S BLUE & WHITE PORCELAIN