Ze komt van een boerderij in het zuiden. Maar van belang is hoe ze geslacht is, 
 niet waar ze vandaan komt. In onze garage in Yonkers, vochtige hitte, vlezige lucht, ieders      
  ellebogen botsen. Haar tong de roze tint van na het krabben,  
   dezelfde kleur als mijn Eid-jurk. We doen het  
    zoals in de bilad – wurggreep & schuimbekkend door 
    zoetjes, zilveren lemmet gekust met een bismillah, 
     slokdarm doorgesneden met een dankjewel, met gebed.  
      Het lam hapt naar adem. Mijn ooms trekken hard   
      om haar vel te scheuren, wit dons dwarrelt in onze stratosfeer. Deze tijd vorig jaar  
      stapte ik in de bus in Aden, goed bedekt & toch ontving ik een stoot, nog steeds  
       Lahm shabab, zegening van jong vlees.  
        Ze zingen voor haar, nu ze gespannen is,  
         slappe tong, ontplooid. Zwaar lichaam beweegt  
          sloom op en neer, druppels bloed die de kat oplikt.  
           Een deel lekt door een kier, een jogger staat op het punt  
           de politie te bellen over zijn gestoorde buren. We delen &    
            eten haar de hele week: kebab op bamboe geregen,  
             gestoofd met maraq, gekookt als bouillon voor de baby’s  
              die de smaak van peanut butter & jelly, de smaak van mac & cheese vergeten.  
               Ribben tot naalden gegeten. We plukken haar uit onze tanden, een bijkomstige    
                herinnering. Ik verslind mijn portie als Wolverine,  
                 proef mijn ooms handen die door haar heen woelen   
                  als parelzoekers op de bodem van de zee,  
                   de tedere wijze waarop ze paarsblauwe koorden onttrekken,  
                    glinsterende darmen, tot enkel het lege weekdier overbleef.  
                     Hoe leert iemand schransen af? Dikke vingers plunderen  
                       gehoorzaam een reep lamsvlees – Abraham, handen 
                        hoog, gereed bij het altaar? We kleden ons in schoon lamsvel,  
                         het uiteengereten karkas. Ogen een zout hapje.  
                          Haar hoeven hoogwaardige handvatten. Sappige pulp genaamd tong bewaard     
                           tot het toetje, smaakt het zoetst volgens de mannen. Hier, met hen, is waar ik    
                           leer over eetlust– om te genieten van onschuldigen,  
                            te verlangen naar de doden. Ze leren me  
                             de kop van het leven af te bijten,  
                              mijn verlangens rauw te eten, de ruggengraat 
                               van een traag wezen te laten prikken als 
                                je doorslikt & en het te verorberen. Hier 
                                 is het waar ik leer over binnensten,  
                                hoe te openen met een geverniste elegantie.  
                                 We villen de wilde stier, dragen 
                                   zijn leer op onze borst.  
                          Bevederen de opgejaagde kwartel 
                         als een haastig gewied veld.  
                              & wanneer we kelen 
                                doorsnijden, kijken we niet 
                                    in hun felle ogen, 
                                    vragen we niet 
                                      om vergif- 
                                          fenis.