METEOR

We prepared a terrible death for you.
We left you to brawl with wild beasts.
We thought you were one of them.
We let you parry fangs with milk teeth,
claws with the shells of your soft fingernails.

Our prolongation,
pink thread tangled up in life
a ball of hair, tendons
and pliable bones.
In the middle of a man-made
rainforest in need of water three times a day
so it won’t alter in the wilderness
from what it’s been up to now.

A calm unobtrusive moment
of entanglements. A leap into silence
only millions of cicadas
rhythming.

The last reflections of a six-year old:
Who cuts off the sun
even when it’s burning,
who never gets tired
pushing it over our heads?
Who drifts meteors
across the sky?
Is the world so, as I see it?
Am I really
who I think I
was?

METEOOR

We hebben een vreeslijke dood voor je bereid.
Lieten je vechten met roofdieren.
Dachten dat je een van ze was.
We stonden je toe 
melktanden te kruisen met hoektanden,
schelpen van zachte nagels met klauwen.

Ons respijt,
roze draadje verward in het leven,
een kluwen haar, pezen
en lenige botten,
te midden van een kunstmatig oerwoud
dat driemaal per dag water moet hebben
om niet te veranderen in een woestenij
zoals het tot nu toe was.

Een rustig, onopvallend moment
van verwarring. Een sprong in de stilte,
alleen miljoenen cicaden
weergalmen.

De laatste bedenksels van een zesjarige:
Wie heeft de zon uitgeknipt
terwijl ze brandt,
wie verschuift die onvermoeibaar
boven ons hoofd?
Wie drijft de meteoren langs de hemel?
Is de wereld zoals ik die zie?
Ben ik echt
wie ik denk dat ik
was?

METEOR

Pripravili sme ti strašnú smrť.
Nechali sme ťa klbčiť sa so šelmami.
Mysleli sme si, že si jednou z nich.
Dovolili sme ti skrížiť
mliečne zuby s ihličkami,
lastúry mäkkých nechtov s pazúrmi.

Naše predĺženie,
ružová niť zauzlená v živom
klbku chlpov, šliach
a pružných kostí,
uprostred umelého pralesa,
ktorý treba trikrát denne zalievať,
aby sa nezmenil na pustatinu,
akou bol doteraz:

pokojná, nenápadná chvíľa
zauzlenia. Skok do ticha
rytmizujú iba
milióny cikád.

Posledné úvahy šesťročného:
Kto vystrihol slnko,
aj keď páli,
kto nám ho neúnavne
ponad hlavy posúva?
Kto si po oblohe púšťa meteory?
Je svet taký, aký ho vidím?
Som naozaj tým,
kým si myslím, že som
bol?