THE SUMMER IS NOT GOING AWAY

The summer is not going away, it sticks around like an inflammation on stuffy roads
warm stone, no trace of footsteps (and yet humidity in the air);
wounds are not healing, the same movement every afternoon –wiping
the dust from one’s eyes and the oil from hot wheels. October.

No way back either: continuance in crevices – the city doesn’t remember,
nor do you wish to: numb feet, chapped hands, why not admit –
a straight, a passage, a street appearing around the corner instead of (a certain) memory
Another one. The same one.

And a mad man on the platform, completely desolate
(no one is scared of him any more), change at Réaumur-Sébastopol:
at the very top a man is sleeping in his socks,
a bandage sticking out of one, but hardly anyone dares cover their nose.

Behind the window without blinds, someone gets drunk,
quite solitary, behind a window with a blind I redo my make-up,
I don’t air the place, I silently implore the telephone,
till finally I fall asleep.

DE ZOMER GAAT NIET WEG

De zomer gaat niet, maar blijft als een ontsteking aan benauwde wegen,
warme steen, geen spoor van voetstappen (en toch is de lucht vochtig);
wonden helen niet, elke middag dezelfde beweging – je wrijft
met je hand stof uit je ogen en olie van verhitte wielen. Oktober.

Ook geen terugkeer: de gebleven scheuren herinnert de stad zich niet,
jij wilt dat ook niet: stijve voeten, gebarsten handen, waarom niet toegeven –
engte, passage, vanuit de hoek doemt in plaats van een (zekere) herinnering
een straat op. Nog een. Dezelfde.

En op het perron een gek, totaal verlaten
(jaagt niemand meer angst aan), overstapstation Réaumur-Sébastopol:
helemaal boven slaapt een man met zijn sokken aan,
uit een steekt een verband, haast niemand durft zijn neus te bedekken.

Achter het raam zonder rolgordijnen is iemand zich aan het bezatten,
erg alleen, achter een raam met een rolgordijn maak ik me opnieuw op,
lucht de kamer niet, bezweer in stilte de telefoon,
tot ik ten slotte in slaap val.

LETO NEODCHÁDZA

Leto neodchádza, zostáva ako zápal na vydýchaných cestách,
teplý kameň, ani stopy po krokoch (a predsa vlhký vzduch);
rany sa nehoja, rovnaký pohyb každé popoludnie – rukou si
z očí zotrieť prach a olej z rozohriatych kolies. Október.

Ani nie návrat: trvanie v štrbinách, mesto si nepamätá,
nechceš si ani ty: stŕpnuté chodidlá, popraskané ruky, prečo si nepriznať –
úžina, pasáž, spoza rohu sa namiesto (istej) spomienky vynorí
ulica. Ďalšia. Rovnaká.

A na peróne šialenec, načisto opustený
(nikto sa ho už neľaká), prestupná stanica Réaumur-Sébastopol:
na samom vrchu spí človek v ponožkách,
z jednej mu trčí obväz, no iba málokto si trúfne zakryť nos.

Za oknom bez roliet sa ktosi opíja,
celkom sám, za oknom s roletou si premaľúvam tvár,
nevetrám, potichu vzývam telefón,
až napokon zaspím.