I

Beloved, flower bulb for whom we seek an upshot!
This underhand idling of yours is getting to be
infamous: with diligence as well as prayers we had

declared you wanted, after all. So don't pretend
you'll never bloom again, while we, in toiling
fellowship, are trundling heavy wheelbarrows to cast light

underground. Come up, stand to attention,
we delvers for love do not stick to the surface
either! If perspective's passé, may one do nothing

but spray tears, barmy with classic distress?
Meadow saffron and acid grape, oh
stand by us through the fearful stumbleweed

of our stutterings, so that you, loveliest,
glowing as a lily alive, may rise from
the loam, aloft towards the sun,

without looking back at us, if need be.

I

I

Beminde, bolgewas voor wie wij uitkomst zoeken!
Die verstoken lanterfanterij van jou begint
infaam te worden: met naarstigheid annex gebeden

was om opsporing immers verzocht. Doe dan niet alsof
je nooit meer bloeien zal terwijl wij, broederlijk
in touw, met zware kruiwagens zeulen om licht

te werpen onder aarde. Kom op, geef acht,
wij delvers naar minne lopen toch ook de kantjes
er niet af! Is perspectief passé, mag men

alleen nog tranen sproeien, besjokke van
klassieke smart? Herfsttijloos en wrange druif o
sta ons bij door het bang struikelgewas

van dit gestotter opdat jij, allerliefste,
als lelie van leven gloeiende ontspringt
aan het slijk, ter zonne klimt,

niet naar ons omkijkt, desnoods.