DIOTIMA\'S LESSON

DE LES VAN DIOTIMA

Eros zit in de lucht, de mediterrane eros die je bedwelmt.
Tover van eros, schuim. Het hart bonst uit je borst en bijen
jagen op straatnectar. Jij, wiens hand peren lijkt te plukken 
De zilvermotten dansen hun zomerwacht “van van” poëzie gemaakte
als ogen van de nacht om de sering. perenbomen. Dan onze
We worden in een wijze roes gebracht. bestudeerde rook met
De minnegod hoort onze hunkering. schijnwreedheden die
Het dorp zucht goedenacht. Het werk op ’t land onze gelaatstrekken
kwam al tot rust. Nog smachten kamerlampen omlijsten. Die lossen
die reeds hun olie hebben opgebrand. snel op, worden kleine
’t Maakt ons niet uit. Want vingers en lippen lippentoernooien,
moeten nog kilometers ver naar huis. stormen van
Vuurvliegjes dalen doldwaas op ons neer. wimpergebaren. Ja, ik
Sterven we niet? Een efemere hoop geef me over. Omhels me
spint zijn maannetten in de matte sfeer koud, duizelend, drijf mijn
en die ervaring brengt ons onmiddellijk weer verdriet dieper uit, want
terug bij Diotima’s liefdeleer. ik hou zoveel van je dat het
me gek maakt. Wat doen we, waar vluchten we naar toe van nu af aan?
Laten we gaan, naar dat piep- en piepkleine kamertje dat het motel nog
over had – een eenpersoonsbed met uitzicht op de voltrekking van onze belofte. 

DIOTIMA\'S LESSON

There’s Eros in the air, Mediterranean Eros that makes you high.
Spells of Eros, froth. The heart throbs out of the chest and bees
hunt down street nectars. You, whose hand appears to pluck pears
These flitting silver moths are evening’s eyes “off of” pear trees
dancing their vigil round the lilac bush. of poetry. Then our well
Summer’s intoxication makes us wise. studied smoke with mock
The god of passion grants our every wish. cruelties edged side-
The village sighs goodnights. Since vineyard toil ways into our
came to its restful pause, domestic lamps facial features. They
still hold desire but have spent all their oil. soon melt, become
What’s that to us? Our fingers and our lips small tournaments
have miles to go yet before we get home of lips, turns to storms
with a few foolish fireflies in our hair. of eyelash gesture. Yes,
Are we immortal? Evanescent hope I do capitulate. Embrace me
spins lunar sweep-nets in the swooning air, coldly, dizzily, drive
and this experience fits like a glove deeply out all my sorrows,
what Diotima taught us about love. for I truly am going crazy
for the love of you. What do we do, where do we henceforth flee?
To the wee, the even downright minuscule room still available in
the motel—a single-bed with a view to finish what we promised.