When I swim across the pond

When I swim across the pond, I pick up algae
in my antlers’ pitchfork. I put up
water lily stars in the sky, I put up a reed moon
for those to enjoy, whom sorrow brought to such
distant spruce woods. Salutes
to the sound, soon sickness will gnaw away at your
liver, pancreas, testicle or lung,
tear membranes and joint capsules.
Then the reed moon will sprinkle light
to your porches, scales shower down,
that same dim light
from day to day. Nothing to be done,
the birch trunk won’t fall, the triple-forked branch,
that totem of death to the arms
of which old people huddle
and children too like dry leaves,
nothing to be done, even as my antlers’
seven forks collide against its trunk.
                                The moon withers,
unravels reed by reed into the wind. 

Als ik een meertje overzwem

Als ik een meertje overzwem, vergaar ik algen
in de vork van mijn gewei. Ik hef
de waterleliesterren, de rietmaan ten hemel
tot vreugde van wie het verdriet
naar die verre sparrenbossen voerde. De groeten
aan de gezonden, binnenkort zal de ziekte ook aan
jullie lever, alvleesklier, testikels of longen knagen,
aan je vliezen en gewrichten tornen.
Dan zal de rietmaan ook over jullie vestibule
licht sprenkelen, het zal schubben regenen,
altijd maar datzelfde matte licht
dag na dag. Niets aan te doen,
de berk bezwijkt niet, de drietak,
die totem van de dood, in wiens
armen jong en oud als droge bladeren krullen,
niets is er aan te doen, al knalt
mijn zevenpuntig gewei tegen zijn stam.
                        De maan droogt op,
riet voor riet lost hij op in de wind.

Kun uin lammen yli, kerään levää
sarvieni talikkoon. Nostan taivaalle
ulpukkatähdet, nostan kaislakuun
iloksi niille, jotka suru kuljetti näin
kaukaiseen kuusikkoon. Terveiset
terveille, pian tauti nakertaa teidänkin
maksaanne, haimaa, kivestä tai keuhkoa,
ratkoo kalvot ja nivelpussit.
Silloin kaislakuu pirskottaa valoa
teidänkin porstuaanne, sataa suomuja,
sitä yhtä ja samaa himmeää valoa
vuorokaudesta toiseen. Ei voi mitään,
ei kaadu koivunranka, kolmioksa,
se kuoleman toteemi, jonka
käsivarsille käpertyvät vanhukset
ja lapset kuin kuivat lehdet,
ei mitään voi, vaikka sarvieni
seitsenpiikki kolahtaa sen runkoa vasten. kaisla kaislalta se purkautuu tuuleen.