Wat ik niet zei, was dat er in dit minuscule boek, die kubus van 1 inch x 1 inch x 1 inch, maar één woord stond.  Het was niet eens een bijzonder woord, eerder een woord dat mensen vroeger voortdurend gebruikten om elkaar te groeten of aan te spreken, ‘s ochtends of ‘s avonds, of anders om uiting te geven aan een zekere verrukking, bijvoorbeeld bij het zien van de kleur van de ogen van een geliefde of de sierlijkheid van zijn of haar gestalte. Een woord bovendien zonder specifieke referentie of eenduidige betekenis, vaak gewoon gebruikt bij de suggestie van overeenstemming of wederzijds begrip, akkoord of solidariteit. Dit woord is sinds jaar en dag uit het openbare spreken gebannen, maar, zoals wel vaker gebeurt, is het vervolgens opnieuw in het alledaagse taalgebruik ingeburgerd geraakt, tot het punt waar de ban zelf het onderwerp van spot werd. De mensen die de ban hadden uitgesproken, werden verguisd, terwijl ze daarvoor waren gevierd en toegejuicht. Is het denkbaar dat dit bijna onzichtbare boek, met dat ene woord erin, aan de basis van deze nieuwe wending lag? 

What I did not say was that within this tiny book, this 1” x 1” x 1” cube, there was but one word. It was not even an unusual word, rather one people once used all the time as a call or a greeting, mornings or evenings, or else to express a certain delight, for example in the color of a lover’s eyes or the grace of his or her form. A word, then, with no specific referent or single meaning, one often simply meant to intimate concord or mutual understanding, agreement or solidarity. This word had been banned from public utterance for many years, but it had subsequently, as often happens, worked its way back into common parlance until the point where the ban itself became a subject of ridicule, and those who had imposed the ban were reviled, where formerly they had been cheered and celebrated. Is it possible to conceive that this almost invisible book, with that one word in it, may have been responsible for this turn of affairs?