Say

ZEG

Zeg dat Ariadne de Negen Liederen spint;
ze spint en zingt ze, het eerste
voor het lichaam, het tweede voor de prooi,
de rest voor de seconden, de minuten,
de uren van de dag, de weken van de maand,
de vaart der jaren, de draad van levens,
de roep langs de pikdonkere gangen.

Zeg dat ze het lichaam in de tijd spint,
het lichaam op een zingende brug,
dat ze het donker spint,
de geliefden in het donker,
verweven door de tijd en verward door het donker
en het geheim aan het hart ervan.
En als het hier in Knossos regent

zoals op andere plekken en tijden,
en als de staart van de komeet,
op heldere nachten, boven het water hangt
aan de hemel in het Oosten,
en als de geliefden inderdaad niets zeggen
bij het spreken of als ze spint, niets
twee keer zeggen en twee keer opnieuw

van het ene op het andere moment, één noot
in Knossos bij het vallen van de avond,
wanneer een weifelende nacht neerdaalt
zonder betekenis en zonder iets van kunst,
dan zal het ene lied misschien
plotseling een beetje zinvol zijn;
zoniet kunnen we doen alsof.

Say

Say that Ariadne spins the Nine Songs,
spins and sings them, the first
for the body, the second for the prey,
the rest for the seconds, the minutes,
the hours of the day, the month’s weeks,
the years’ flight, the thread of lives,
the call along the pitch-dark corridors.

Say it is the body in time she spins,
the body on a singing bridge
and it is the dark she spins,
the lovers in the dark
enlaced by time and confused by the dark
and the secret at its heart.
And if it rains here in Knossos

as in other places and times,
and if the comet’s tail,
on clear nights, hangs
above the water in the eastern sky,
and if indeed the lovers say nothing
as they speak and as she spins,
say nothing twice and twice again

one moment to the next, one note
in Knossos as evening comes,
as hesitant night descends
with no meaning and no art to it,
then perhaps the one song
will suddenly make some sense
and if not we can pretend.