Where sits that limpid singer

Where sits that limpid singer
I can hear and seldom see 
            behind his screen of leaves
      this glad morning in May?

He stuns the other birds
to silence with bold notes 
            that drop in wonder from his throat 
      in hedge and undergrowth.

Where is he? I can’t find him
but I hear, I hear, I hear 
            the song of joy he weaves – 
      it clatters down the streets.

Men sit like him and sing
before their looms when morning 
            comes and from good thread spin 
      long-lasting linseed-cloth.

The weaver sings, his frame shudders,
the shuttle keeps the beat, 
            the loom drones and the spools 
      move drawling through the woof.

So he sits in sultry Summer
and stretches his proud thread 
            of many colours on 
      the weaver’s frame of leaves.

What is he? man or beast, joy
or sweet delight, a vessel 
            of incense where angels’ hands 
      invisible burn many scents.

What is he? A clockwork toy
of fine teeth, fierce strings and 
            and a dapper mouth all wrapped 
      in speech that sounds like gold.

He is… what I can’t reach,
a spark of fire, a message 
            from roofs much higher 
      than the boldest roofs of men.

Listen! Slow and loud
and lovely, a life, a zest 
            that sounds as from the depths 
      of a thousand organ-mouths.

Now piping fine, now screaming
loud it dribbles from his throat 
            like waterbubbles rattling 
      down the roof’s thatched coat.

And now his rhythm bounces
off each note – long necklaces 
            of pearls gone dancing off 
      their strings on marble sound.

A master of his voice
he knows to counterfeit 
            the lilt, the manner and 
      the sweep of each bird’s speech.

An old man knows no envy:
let him take the prize of song, 
            bird or beauty, and steal 
      the poet’s crown from me.

For who will understand
and treasure the riches 
            it holds, the marvel-tale 
      of the sovereign nightingale.

Waar zit die heldere zanger, dien

Waar zit die heldere zanger, dien
ik hooren kan en zelden zien,
               in \'t loof geborgen,
     dees blijden Meidagmorgen?

Hij klinkt alom de vogels dood,
bij zijnder kelen wondergroot’
               en felle slagen, 
     in bosschen en in hagen.

Waar zit hij? Neen, ’k en vind hem niet,
maar ’k hoore, ’k hoore, ’k hoore een lied 
               hem lustig weven: 
     het kettert in de dreven.

Zoo zit en zingt er menig man,
vroegmorgens op ’t getouwe, om, van 
               goên drom, te maken 
     langlijdend lijwaadlaken.

De wever zingt, zijn’ webbe deunt;
de la klabakt, ’t getouwe dreunt; 
               en lijzig varen 
     de spoelen heen, in ’t garen.

Zoo zit er, in zomer zoel,
een, werpende, op den weverstoel 
               van groene blâren, 
     zijn duizendverwig garen.

Wat is hij: mensche of dier of wat?
Vol zoetheid, is ’t een wierookvat, 
               daar Engelenhanden, 
     onzichtbaar, reuke in branden.

Wat is hij? ’t Is een wekkerspel,
vol tanden fijn, vol snaren fel, 
               vol wakkere monden, 
     van sprekend goud, gebonden.

Hij is . . .  daar ik niet aan en kan,
een\' sparke viers, een’ boodschap van 
               veel hooger’ daken 
     als waarder menschen waken.

Horkt! Langzaam, luide en lief getaald,
hoe diep’ hij lust en leven haalt, 
               als uit de gronden 
     van duizend orgelmonden!

Nu piept hij fijn, nu roept hij luid’;
en ’t zijpzapt hem ter kelen uit, 
               lijk waterbellen, 
     die van de daken rellen.

Geteld, nu tokt zijn taalgetik,
als ware ’t op een marbelstik, 
               dat perelkransen, 
     van ’t snoer gevallen, dansen.

Geen vogel of hij weet zijn lied,
zijn’ leise en al zijn stemgebied, 
               bij zijnder talen, 
     nauwkeurig af te malen.

’t En deert mij niet, hoe oud gedaagd,
dat hij den zangprijs henendraagt, 
               en, vogel schoone, 
     mij rooft de dichterkroone!

Want mensche en heeft u nooit verstaan,
noch al uw rijkdom recht gedaan, 
               o wondere tale 
     van koning Nachtegale!