THE WATTER-SCRIEVER

O croinklie crowlie watter-thingie,
          croont wi beret sae bleck,
It’s gret yer wee heid’s ay sae springie 
          as ye scrieve tae sick effeck!
Ye leeve an ye muive and ye gang sae swith, 
          though wi fient an erm or leg;
ye birl wi sick an eident pith, 
          though without an ee – whit a geg!
Whit wiz ye, whit wur ye, whit’ll ye be? 
          Wull ye no spell it oot, ma dear?
Wi yer braw wee skinklin heid ajee, 
          whit maks ye scrieve an steir?
Ye traivel owre the glessy watter 
          wi nae mair runkle therr
nor whit a fuff o win micht shatter, 
          ye pitter-patterer!
O scrievers, scrievers, spik tae me then, 
          twinty o ye, nae doot,
tell me, wan o ye, jist wan ye ken, 
          what scrievers ur scrievin aboot?
Ye scrieve, an the watter losses it, 
          ye scrieve sae gleg, an it’s gane;
nae Christian comes up an endosses it: 
          och scriever, ye tell me nane!
Ye scrieve aboot wee fush, zat it? 
          Ye’re a scriever o the sproats?
Scrieve stanes, leafs, flooers, ye’er at it? 
          Scrieve whaur yer boady floats?
Scrieve burds that chirm an cheep an peep, 
          or the bew that’s owre awthing
ablow, abune leaming sae deep – 
          or is it yersel ye’re scrieving?
An the croinkie crowlie watter-thingie 
          croont wi beret sae bleck
heezed up its lugs wi a braw flingie 
          an pit its birl oan the sneck:
‘We’re scrievin,’ it sayed, ‘in oor croinklie way, 
          whitever oor Maister telt us,
oor maker, oor dominie, tae scrieve an tae say, 
          the wan bit lear he selt us:
we scrieve, an kin je no jaloose, 
          or ur ye thick as a brod?
We scrievem re-scrieve, scrieve richt roose 
          The haly name o God!’

HET SCHRIJVERKE (GYRINUS NATANS)

HET SCHRIJVERKE (GYRINUS NATANS)

krinklende winklende waterding,
              met \'t zwarte kabotseken aan,
wat zien ik toch geren uw kopke flink 
              al schrijven op \'t waterke gaan!
Gij leeft en gij roert en gij loopt zoo snel, 
              al zie \'k u noch arrem noch been;
gij wendt en gij weet uwen weg zoo wel, 
              al zie \'k u geen ooge, geen één.
Wat waart, of wat zijt, of wat zult gij zijn? 
              Verklaar het en zeg het mij, toe!
Wat zijt gij toch, blinkende knopke fijn, 
              dat nimmer van schrijven zijt moe ?
Gij loopt over \'t spegelend water klaar, 
              en \'t water niet méér en verroert
dan of het een gladdige windtje waar, 
              dat stille over \'t waterke voert.
o Schrijverkes, schrijverkes, zegt mij dan, — 
              met twintigen zijt gij en meer,
en is er geen een die \'t mij zeggen kan: — 
              Wat schrijft en wat schrijft gij zoo zeer?
Gij schrijft, en \'t en staat in het water niet, 
              gij schrijft, en \'t is uit en \'t is weg;
geen Christen en weet er wat dat bediedt: 
              och, schrijverke, zeg het mij, zeg!
Zijn \'t visselkes daar ge van schrijven moet? 
              Zijn \'t kruidekes daar ge van schrijft?
Zijn \'t keikes of bladtjes of blomkes zoet, 
              of \'t water, waarop dat ge drijft?
Zijn \'t vogelkes, kwietlende klachtgepiep, 
              of is \'et het blauwe gewelf,
dat onder en boven u blinkt, zoo diep, 
              of is het u, schrijverken, zelf ?
En \'t krinklende winklende waterding, 
              met \'t zwarte kapoteken aan,
het stelde en het rechtte zijne oorkes flink, 
              en \'t bleef daar een stondeke staan:
«Wij schrijven,» zoo sprak het, «al krinklen af 
              het gene onze Meester, weleer,
ons makend en leerend, te schrijven gaf, 
              één lesse, niet min nochte meer;
wij schrijven, en kunt gij die lesse toch 
              niet lezen, en zijt gij zoo bot?
Wij schrijven, herschrijven en schrijven nóg, 
              den heiligen Name van God!»