Rogi Wieg

Zijn hele werk trilt en siddert van taalschoonheid en van observaties die zich in je brein nestelen, zoals deze uit ‘De oude zonnebloem’:

Ik heb lang genoeg geleefd
om nog niet lang genoeg geleefd
te hebben. Zo ontdek je nog eens iets.

Geheimzinnig, magisch maar ook ontroerend en meeslepend zijn de gedichten van Wieg, die van meet af aan zijn eigen weg is gegaan. Ze gaan over de liefde, over de verwarring van de hedendaagse mens, maar ook over de psychiatrische patiënt en de bajesklant. Maar bovenal is hij een lyricus die zijn volstrekt eigen lied zingt. Wieg, die ook actief is als prozaïst, schilder en musicus, schreef het ooit zo op:

Schilderen doe ik met mijn lichaam,
proza schrijven met mijn intellect,
poëzie maken met mijn hart, en je kunt dit alles met elkaar
verwisselen.

Hij is een dichter van het hart en niet iemand voor vastigheden en dogmatische uitspraken, netzomin als hij zich vastlegt op één genre.

Al met al heeft hij zich inmiddels ruimschoots bewezen als een van de creatiefste schrijvers van Nederland met meer dan twintig titels achter zijn naam, waarvan de jongste, De kam, onlangs verscheen. In 1987 kreeg hij de Van der Hoogtprijs voor zijn bundel Toverdraad van dagverblijf, in 1988 het Charlotte Köhler Stipendium voor De zee heeft geen manieren.
Bibliografie (selectie)
Iedere nacht verdwijnt een dame of een heer, ’t Hof, Amsterdam 1982
Toverdraad van dagverdrijf, Van Oorschot, Amsterdam 1986
Roze brieven, Van Oorschot, Amsterdam 1989
De moederminnaar (roman), Van Oorschot, Amsterdam 1992
Spek van mooie zijde, Van Oorschot, Amsterdam 1993
De overval (roman), De Arbeiderspers, Amsterdam 1997
Het boek van de beminnelijkheid, De Arbeiderspers, Amsterdam 2000
Kameraad Scheermes (roman), De Arbeiderspers, Amsterdam 2003
De Ander (gedichten en schilderijen), De Arbeiderspers, Amsterdam 2004
Waar hij zijn jas hangt, De Arbeiderspers, Amsterdam, 2006

Links
Rogi Wieg op Wikipedia
In Memoriam Rogi Wieg, o.a. interview met Wim Brands