IN MEMORIAM ADRIAAN MORRIËN

I was determined to say something. In poetic form, that is. You,
in your white suit, a slim cloud on earth, you
pour the word ‘tea’ from a coffee pot;
mummy on your lap. It was you who bore your mother.

Sacrilegious wizard, vomiter of beauty,
in miniatures you did a dogs’ dance with sheep,
not only your pen, but your sharpened phallus too was the weapon
with which you cracked walnuts and coconuts. In all your craziness

you were ‘perfectly normal’.

If you’re in hell in the third row,
you’re in your rightful place, next to Macbeth. No,
he’s nearer the front. Continuing for long through
time was never

part of your sensitivity. What were you supposed to do in
an unambiguous, blue sky? They
play the harp there barefoot, and do not stroke
their Beautiful Daughters.

Dignified and underrated poet, I miss you, like
a kitchen in a house with no kitchen.

I visited you one evening. You forgave me, I you, all wrong. You
were almost dead already, but just jogged along.

I.M. ADRIAAN MORRIËN

I.M. ADRIAAN MORRIËN

Ik moest en zou wat zeggen. In dichtvorm dan.
Jij, in je witte pak, een slanke wolk op aarde,
je schenkt het woord ‘thee’ uit een koffiekan;
mama op je schoot. Jij was het die je moeder baarde.

Godslasterlijke tovenaar, vuilspuger van schoonheid,
in miniaturen maakte je een hondendans met schapen,
niet alleen je pen, maar ook je scherp gesneden fallus was het wapen
waarmee je wal- en kokosnoten kraakte. In alle gekheid

was je ‘doodnormaal’.

Zit je in de hel op de derde rang,
dan ben je op je plaats, naast Macbeth.
Nee, híj zit meer vooraan. Lang voortgaan
door de tijd zonder verraad was nooit

deel van je fijngevoeligheid. Wat zou jij
in een eenduidige, blauwe hemel moeten?
Men speelt daar harp op blote voeten,
en streelt er zijn Schone Dochter niet.

Waardig en onderschat dichter. Je ontbreekt me,
als een keuken in een huis zonder keuken.

Ik bezocht je op een avond. Jij vergaf me, ik vergaf je.
Je was al bijna dood, maar deed het op een drafje.